Nazywam i radzę sobie z emocjami

Reklamy

Nazywam i radzę sobie ze swoimi emocjami – tygodniowy plan i scenariusze zajęć w przedszkolu

Inspiracją do przeprowadzenia zajęć o emocjach stały się dla mnie książki dla dzieci Wojciecha Kołyszko poświęcone umiejętności radzenia sobie z emocjami i ich rozumieniu. Każde dziecko niezależnie od wieku zmaga się ze swoimi emocjami, próbuje je odczytać i zrozumieć zarówno u siebie, jak i u kolegi. To pomaga mu lepiej funkcjonować w grupie, lepiej rozumieć otaczający świat. Zajęcia zostały przeprowadzone w Integracyjnym Przedszkolu Montessori w Krakowie w grupie dzieci w wieku od 3 do 6 lat i stanowią pewną propozycję pomocy w rozumieniu i opanowywaniu emocji. W nawiasach zamieszczam informację o reakcjach dzieci podczas ćwiczeń.

Główne cele prowadzonych zajęć:

zwrócenie uwagi dzieci na istnienie różnych stanów emocjonalnych (uczuć) i ich nazywanie;
kształtowanie umiejętności wyrażania uczuć
kształtowanie odporności emocjonalnej;
uwrażliwienie na sygnały mowy werbalnej i niewerbalnej;
kształtowanie umiejętności aktywnego słuchania;
zwrócenie uwagi dzieci, na znaczenie ich osoby w grupie;
kształtowanie umiejętności współdziałania w grupie w sytuacjach problemowych;
wdrażanie do pozytywnych kontaktów w grupie;
zwrócenie uwagi dzieci na to, jak ważne jest, aby grupę łączyła pozytywna więź.

Temat pierwszych zajęć: Jaki jestem?

Cele szczegółowe:

Zabawa w kole.
Dzielenie się swoimi doświadczeniami.
Nazywanie części ciała.
Rozpoznawanie i nazywanie emocji.
Rysowanie postaci człowieka.

Przebieg zajęć

1. Wspólne powitanie – dzieci witają się różnymi częściami ciała,swobodny bieg po sali, na ustalony sygnał dzieci zatrzymują się i najpierw witają się ze wskazanymi częściami własnego ciała – np. witamy się z łokciami, witamy swoje kolana, a następnie witamy się z plecami kolegi lub koleżanki, witają się nasze dłonie, nasze stopy, kolana, czoła…(dzieci w ten sposób mają okazję do poznania siebie samego oraz integracji w grupie poprzez nawiązanie bliskiego kontaktu z rówieśnikami).

2. Oglądanie twarzy – obserwacja bezpośrednia swojej twarzy w lustrze, dzieci na tej podstawie opisują wygląd twarzy, nazywają, co widzą, kolejnym krokiem jest nazwanie emocji, które wyraża oglądana twarz (operują pojęciem miny). Przybierają różne miny i nazywają emocje, które chciały swoją twarzą pokazać. Obserwacja pośrednia – oglądanie obrazków i zdjęć, na których widać twarze różnych osób i ich stanów emocjonalnych – dzieci nazywają emocje, które, ich zdaniem, czują osoby na zdjęciach.

3. Naśladowanie mimiki twarzy – „zabawa w lustro”, dzieci w parach naśladują siebie nawzajem, próbują nazwać emocje, jakie chciały wyrazić swoją miną oraz jakie wyrażał ich partner w parze (ćwiczenie to, pomaga wychowawcy zorientować się, które dziecko rozpoznaje i prawidłowo wyraża dane emocje).

4. Wykonanie rysunku „Mój portret” – wprowadzenie pojęcia portret, pokazanie obrazów portretowych wybitnych artystów-malarzy, wskazanie cech charakterystycznych dla tego typu obrazu. Rozdanie kartek i zaproszenie dzieci do narysowania autoportretu, mogą oglądać się w lustrze (wychowawca obserwuje, w jaki sposób dzieci posługują się kredkami, określa poziom wykonania rysunku postaci ludzkiej oraz jego uszczegółowienia).

Temat drugich zajęć: Co mnie cieszy, raduje?

Cele szczegółowe: