Dzieci słabowidzące to dzieci, które ze względu na stopień uszkodzenia wzroku stanowią grupę pośrednią między dziećmi normalnie widzącymi a dziećmi niewidomymi (niekiedy wyróżnia się jeszcze dzieci „szczątkowo widzące”, Sękowska). Zmysł wzroku odgrywa u nich nadal dominującą rolę w orientowaniu się w przestrzeni, poznawaniu przedmiotów, ludzi i zjawisk oraz działaniu praktycznym, chociaż w porównaniu z dziećmi normalnie widzącymi rola ta jest znacznie ograniczona i mniej skuteczna.

Również większość wyobrażeń – tak samo jak u dzieci normalnie widzących – ma u dzieci słabowidzących charakter wzrokowy. Dzieci te mogą czytać zwykłe pismo, choć czasami muszą korzystać ze specjalnych pomocy optycznych (szkieł powiększających) lub tekstu napisanego powiększoną czcionką. Mogą także korzystać z metod wizualnych (demonstracja, prezentacja, obserwacja) w procesie nauczania. Mówiąc inaczej, dziecko słabowidzące zachowało zdolność widzenia i traktuje ją jako główny kanał uczenia się, a posługiwanie się dotykiem i innymi zmysłami w poznawaniu przedmiotów ma na celu uzupełnianie i rozszerzenie spostrzeżeń.