Onieśmielenie – arkusz pracy dla ucznia ze spektrum autyzmu

Reklamy

Onieśmielenie to stan poczucia chwilowego braku pewności siebie. Z onieśmieleniem wiążą się takie cechy jak brak pewności siebie, nieśmiałość, zahukanie, wstyd, strach, cichość, krępowanie się, nieufność, ostrożność, itp.

Wielu badaczy próbowało zrozumieć złożony fenomen nieśmiałości. Philip G. Zimbardo, amerykański psycholog i ekspert od nieśmiałości, uważa, że być nieśmiałym to znaczy być trudnym w kontakcie z powodu bojaźliwości, ostrożności lub nieufności. Nieśmiałość to pojęcie szerokie i nieostre ze względu na różne swoje odmiany. Ze względu na czas trwania nieśmiałości wyróżnia się nieśmiałość: przejściową, sytuacyjną i chroniczną.

Radzenie sobie z lękiem – umiejętności społeczne

Reklamy

Nieśmiałość stanowi złożoną przypadłość, która obejmuje szerokie kontinuum psychologiczne: od lekkiego okazjonalnego uczucia skrępowania, przez nieuzasadniony lęk przed ludźmi, do traumatycznych i skrajnych przeżyć nerwicowych. Osoby nieśmiałe często nazywane bywają introwertykami ze względu na większą potrzebę prywatności i samotności. Etykieta osoby nieśmiałej często niesie ze sobą pozytywne konotacje. Człowiek taki sprawia wrażenie dyskretnego, poważnego, pełnego rezerwy, skromnego, bezkonfliktowego i subtelnie usposobionego. Jednak większość osób nieśmiałych czuje się zakłopotana, skrępowana i zahamowana w kontaktach z ludźmi, czemu towarzyszą fizjologiczne symptomy: czerwienienie się, przyspieszone tętno, ściskanie w żołądku, suchość w ustach, drżenie, pocenie się itp. Współczesne definicje traktują nieśmiałość jako złożony zespół objawów, który wiąże się z zaburzeniami w zakresie sfery behawioralnej, emocjonalno-motywacyjnej, poznawczej i samoorientacyjnej. Syndromalne ujęcie oznacza, że osoby nieśmiałe charakteryzują się biernością społeczną, lękiem społecznym oraz zaniżoną samooceną i brakiem wiary w siebie, które z kolei determinują niesprawność funkcjonowania w kontekście interpersonalnym.