Scenariusze zajęć integracyjnych – spektrum autyzmu

Reklamy

Scenariusze zajęć integracyjnych dla uczniów ze spektrum autyzmu do wykorzystania na zajęciach grupowych:

Rzuty to podstawowa umiejętność koordynacyjna wykorzystywana w wielu zabawach grupowych. Warto nauczyć się rzucać daleko aby później trafić do celu. Do tego potrzebne są dzieciom proste ćwiczenia sensoryczne…

Rzuty małymi piłeczkami / kamieniami / kijami

Reklamy

Miejsce: na powietrzu, duża bezpieczna przestrzeń – polana w parku, w lesie, na pustym placu, tak żeby żadna inna grupa (czy dziecko) nie przebywała w pobliżu.

Cel:

nauka technik rzucania
koordynacja wzrokowo-ruchowa
świadomość ciała, siła mięśni, ćwiczenia ogólnorozwojowe
zabawy integracyjne na świeżym powietrzu
rozpoznawanie kształtów, ciężaru, wyznaczanie długości, odległości
zabawa w grupie

Reklamy

Warto przećwiczyć z dziećmi rzuty: z miejsca, z rozbiegu, na odległość i do celu. Tak, aby uświadomiły sobie siłę swoich mięśni, ciężar i kształt rzucanych przedmiotów (nie muszą być to tylko piłki) oraz jaki wpływ ma technika rzutu na celność działania.

Opiekun wyraźnie zaznacza początek i koniec zadania. Demonstruje sekwencję ruchów rzutów i wykonuje je ponownie razem z grupą, tak żeby dzieci zrozumiały sens działania.

Reklamy

Po krótkiej rozgrzewce:

Rzut piłeczką lub kamieniem (jeśli stworzymy bezpieczne warunki) z miejsca. Do rzutu dziecko powinno ustawić się w rozkroku, skośnie do kierunku rzutu. Z tej postawy, trzymając przedmiot w palcach, wykonać zamach ramieniem z przodu do tyłu i wyrzucić przedmiot ugięta ręką w łokciu, z nad głowy. W momencie wyrzutu noga przeciwna ręce wyrzucającej, powinna być w wykroku. Bardziej doświadczonych miotaczy należy uczyć wyrzutu z wykonaniem przeskoku w miejscu. Nogę, na przykład prawą, ustawia się na miejscu lewej, lewa cofa się w tym momencie do tyłu. Opiekun musi zademonstrować rzut – wcześniej na sucho w szkole można oglądać filmiki o miotaczach lub różnych technikach rzutu. Przed rzutem należy przećwiczyć z dziećmi sekwencję ruchów. W tym ćwiczeniu chodzi bardziej o naukę techniki rzutu, niż o celność.
Rzut piłeczką / kamieniem z rozbiegu. Rozbieg polega na kilku energicznych krokach. Przed rzutem przyjmuje się pozycję ciała jak do rzutu z miejsca, po czym rzuca się przedmiot.
Rzut kijem. Do takich rzutów potrzebny nam gruby kij długości około 30 – 40 cm lub dostosowany do preferencji dziecka i rzuca się nim z wyznaczonego miejsca (1) i z rozbiegu (2). Dłuższy kij rzuca się w przód z zamachu dolnego lub bocznego z zachowaniem szczególnej ostrożności – ale, w sposób nie przeszkadzający w swobodnej zabawie. Poszukiwanie kija można przekształcić w ciekawą zabawę terenową z szacowaniem długości i ciężaru”kijków i kijów”.
Rzut do celu. Rzut z miejsca kamieniem, piłeczką lub kijem do celu, np. pieńka (nie celować do drzew). Początkowo należy rzucać z bliska. Odległość należy później stopniowo zwiększać. Pilnować prawidłowej techniki rzutu. Wyznaczać wspólnie z dziećmi odległość licząc na głos kroki (świadomość odległości). Bawić się do znudzenia i nie żałować pochwał. Postawmy na relaks, integrację i spontaniczną zabawę… ale nauczmy dzieciaki prawidłowo rzucać. Tak by z czasem przejść do bardziej wyrafinowanych, wakacyjnych rzutów kamieniami do wody, czyli tzw. „kaczek”…

Reklamy

Film: „Jak rzucać piłeczką palantową”

Filmik: Palant, zasady

Zabawy sensoryczne SI, zajęcia, scenariusze, inspiracje dla dzieci z ASD

Reklamy

Zestaw zabaw integracyjnych

Zabawa jest jednym z podstawowych czynników integrujących każdą grupę. Bardziej niż cokolwiek innego wpływa na otwartą, akceptującą atmosferę. Może być sposobem na wzmacnianie więzi w zespole. Z punktu widzenia teorii osobowości, zabawa sprzyja rozwojowi umysłu, wyobraźni. Służy także jako ujście dla nadmiaru energii, rozładowanie napięć i lęków, które o ile nie zostaną rozładowane, powodują u dziecka większą nerwowość. Zabawa zaspokaja potrzebę aktywności. Dodatkowym celem jest przyjemność płynąca z zabawy.

Reklamy

Reklamy

Do poniższego zestawu wybrałam zabawy, które mogą pełnić rolę integracyjną
i terapeutyczną. Podane zabawy można wykorzystywać kiedy poznajemy dopiero grupę np. podczas pierwszych lekcji z nową klasą, na koloniach i obozach. Można z nich korzystać w czasie wyjazdów np. do „zielonej szkoły”, zajęć dla rodziców, czy zaprzyjaźnionej klasy. W klasach starszych przydadzą się na lekcje wychowawcze. Można je też stosować w czasie przerw.

Zabawa integracyjna „Uściśnij dłoń”
Uczestnicy chodzą swobodnie po sali, prowadzący podaje im kolejne instrukcje :

uściśnij jak najwięcej dłoni,
stańmy w kręgu, weźmy się za ręce i zróbmy fale,
stańmy w ciasnym kręgu zróbmy jednocześnie przysiad.

„Zaczarowane ludziki”

Dzieciom biegają po sali, rozmawiają, lub podśpiewują. Na słowo magiczne, np. „bum”- zatrzymują się jak przerażone w tej pozycji, w jakiej się wcześniej znajdowały.

Podawanie przedmiotu
Uczniowie stają w kole zwróceni twarzami do siebie. Prowadzący podaje woreczek
z grochem, który uczestnicy przekazują sobie tak, jakby ten przedmiot był: bardzo ciężki, gorący, kruchy, cuchnący, lepki itp. Prowadzący zmienia polecenia po każdej rundce.
Chodzenie
Uczestnicy chodzą swobodnie po sali. Prowadzący zmienia, co jakiś czas polecenia, np.:
-chodzimy jak ludzie bardzo zmęczeni, smutni, radośni
-chodzimy z otwartym parasolem pod wiatr, skacząc po kamieniach, po gorącym piasku
-tworzymy „Ministerstwo Głupich Kroków” -każdy wymyśla śmieszny sposób chodzenia
Wyścigi konne
Dzieci siedzą na dywanie w siadzie skrzyżnym, słuchają relacji nauczyciela z wyścigów konnych i wykonują wszystkie gesty za nauczycielem:
Konie podchodzą do startu /wolno, miarowo uderzają dłońmi o kolana, raz w lewe, raz
w prawe/ jeden kuleje /jedno dziecko uderza niemiarowo/.
Bomba w górę – bum! /dzieci wyraźnie wymawiają BUM! unosząc jedną dłoń w górę/.
Poszły /bardzo szybko uderzają dłońmi o kolana raz w prawe, raz w lewe/,
Zakręt w prawo / ostro przechylają się w prawo nie przestając uderzać w kolana/,
zakręt w lewo /przechylają się w lewo/.
Przeszkoda /wymawiając HOP! Udają przeskok przez płot (ręce ułożone jak w skoku do wody)/.
Konie pędzą po moście /pięściami uderzają w piersi/, po wodzie /pięściami uderzają o napuszone policzki/, rów z wodą /wymawiają PLUM! uderzając dłońmi o podłogę/.
Biegną dalej /cały czas szybko uderzając dłońmi o kolana/.
Meta już blisko, kto będzie pierwszy? /dzieci uderzają coraz szybciej/.
Meta! /dzieci padają zmęczone/.
„Masaż”
Wieje wietrzyk : fiu, fiu, fiu (dmuchamy w jedno i drugie ucho dziecka)
Kropi deszczyk : puk, puk, puk (delikatnie stukamy palcami)
Deszcz ze śniegiem : chlup, chlup, chlup ( uderzamy dłońmi zwiniętymi w miseczki)
A grad w szyby : łup, łup , łup (lekko uderzamy pięściami w plecy dziecka)
Świeci słonko : ruchem okrężnym gładzimy plecy dłonią
Wieje wietrzyk : dmuchamy we włosy
Pada deszczyk : stukamy palcami.
Czujesz dreszczyk? : leciutko szczypiemy w kark.
„Figurka”
Dzieci tańczą w parach w rytm muzyki. Gdy muzyka ucichnie, tańczące pary
zastygają w bezruchu tworząc „skamieniałą figurkę”.
„Wycieczka” ( cel: lepsze poznanie w grupie )
Wybieramy się na wycieczkę i każdy coś pakuje do plecaka.
Każdy pakuje jedną rzecz na pierwszą literę swojego imienia i mówi co spowodowało, że
wybrał właśnie to np. „Ja Basia zabieram na wycieczkę bułeczkę dlatego, że nie wiem czynie będę głodna” – i podajemy plecak osobie po swojej lewej stronie itd.
„Domino”
„Domino” to gra polegająca na łączeniu takich samych elementów.
Prowadzący staje w środku koła i mówi: „Jestem pierwszym elementem domina. Proszę do
siebie kogoś kto, tak jak ja, … lubi wesołe piosenki”. Kto pierwszy chwyci prowadzącego
za rękę wygrywa i teraz on zaprasza kogoś o podobnych upodobaniach. Ostatnia osoba
zamyka krąg i łączy nas wszystkich.
„Taniec integracyjny z czapeczką”
Gra muzyka. Dzieci ustawione są w kręgu. Prowadzący zakłada na głowę czapeczkę
i tańcząc wykonuje jakieś charakterystyczne ruchy – pozostali naśladują go. W pewnym
momencie przekazuje czapeczkę w lewą stronę. Teraz osoba posiadająca czapeczkę
wymyśla jakiś ruch a wszyscy go naśladują. Zabawa trwa aż czapeczka wróci do
prowadzącego.
„Moje miejsce”
Dzieci siedzą w kole po turecku. W kole robimy przerwę i uzyskujemy wolne miejsce.
Na puste miejsce osoby siedzące z 2 stron mogą kogoś zaprosić, kogo chcą mieć przy
sobie, kogo lubią. Warunek to: powiedzenie „Moje miejsce” i klepnięcie ręką w puste
miejsce. Jeśli 2 osoby jednocześnie klepną i powiedzą w równym czasie, muszą ustalić
między sobą, kogo zaproszą. Osoba zapraszana zwalnia miejsce i zabawa toczy się dalej.
„Nieostrożne żabki”
Dzieci siedzą w kręgu z opuszczonymi głowami. Jedno dziecko cichutko kumka. Pozostałe milczą. Wybrane dziecko – bociek stoi poza kręgiem, słucha skąd dochodzi głos i stara się wskazać dziecko będące nieostrożną żabką. Jeśli odszuka żabkę zajmuje jej miejsce.
„Kąpiel”
Każde dziecko otrzymuje kartonik z nazwą jednego z przyborów potrzebnych do mycia.
Nazwy mogą się powtarzać. Wymienione nazwy np. gąbka, szczotka, mydło, kubek,
pasta, zamieniają się miejscami. Na hasło „Kąpiel” wszyscy uczestnicy zabawy
zamieniają się miejscami.
„Pantomima”
Uczestnicy siedzą w kręgu. Jedna osoba wychodzi na środek i naśladuje wykonywanie
jakiejś czynności np. jedzenie lodów, wchodzenie po schodach, mycie okna, szycie itd.
Uczestnicy odgadują jaka to czynność. Kto odgadnie wchodzi do środka i naśladuje co
innego.
„Zgadnij – czyje słyszysz imię”
Jedno dziecko opuszcza krąg z poleceniem, aby po powrocie odgadło, jakie imię słyszy.
Pod jego nieobecność wybieramy imię dziecka z sali np. Kamil. Dzielimy je na sylaby
Ka – mil. Na dany znak, dzieci w dwóch grupach skandują jednocześnie sylaby wybranego imienia. Jeżeli zgadujący trzykrotnie poniesie porażkę w odgadywaniu, daje fant.
„W domu kipi mleko”
Jedna osoba staje w środku i wskazując na wybrane przez siebie dziecko szybko mówi
„W domu kipi mleko”. Zanim skończy, wskazana osoba musi powiedzieć imię dziecka
siedzącego po prawej. Jeśli się pomyli lub nie odpowie, idzie do środka.
„Podium”
Każdy próbuje znaleźć cechę wspólną łączącą trzy osoby z grupy. Kto taką znajdzie,
wówczas wywołuje dane osoby na środek. Pozostali muszą odgadnąć, jaka to cecha.
„Dodaj swój ruch”
Grupa siedzi w kręgu. Osoba zaczynająca wstaje i pokazuje jakiś ruch. Następnie osoba
siedząca po lewej stronie powtarza ruch i dodaje swój. Gra odbywa się bez słów. Jeśli ktoś się odezwie lub ominie ruch, daje fant.
„Lubię ciebie”
Na plecy uczestnicy przyklejają kartki z napisem: „Lubię ciebie za to…”,. Następnie
przechodząc, anonimowo wpisują na kartki własne opinie. Zaznaczamy, że informacje
mają dotyczyć tylko dobrych cech. Ćwiczenie trwa tak długo, aż wszyscy otrzymają
informacje na swój temat. Następnie każdy odczytuje zdania ze swojej kartki. Kto chce,
czyta głośno. Rozmawiamy o tym, jakie odczucia wzbudziło to ćwiczenie.
„To lubię”
Na przygotowanych kartkach wypisujemy pionowo litery swojego imienia i szukamy do
nich odpowiedniego wyrazu np. nazwy, wydarzenia, rzeczy, które lubię.
Na przykład:
G – gości
O – ogród botaniczny
S – siedzenie przed komputerem
I – irysy
A – arbuzy
„Perskie oko”

Dzieci tworzą dwa koła – koło wewnętrzne to osoby siedzące na krzesłach, koło zewnętrzne to osoby stojące za krzesłami. Osoba stojąca w środku koła ,,puszcza oko” do jednej z siedzących, ta szybko wstaje i stara się uciec na środek koła. Osoba stojąca na zewnątrz łapie ją starając się nie dopuścić do ucieczki. Jeżeli siedzącej uda się dotrzeć do środka koła zamienia się miejscami z osobą ,,puszczającą oko”.

Reklamy

,,Krążące pudełko”
Dzieci stoją w kole. W czasie trwania muzyki krąży pudełko. gdy muzyka milknie osoba u której pudełko się znajduje, wyjmuje jeden los, na którym zapisane jest zadanie. Należy zadanie wykonać i zabawa zaczyna się od początku. (Przykładowe zadania: zaszczekaj jak mała psinka, złóż życzenia wybranej osobie, podaj rękę wszystkim osobom, których imię zaczyna się na P itd.)
„Pociąg”
Uczestnicy siedzą w kręgu, osoba prowadząca staje w środku. Osoba prowadząca porusza się po okręgu, naśladując jakiś środek lokomocji, np. samochód, pociąg, statek itp. Zatrzymuje się przed kilkoma osobami, daje im znak i one ruszają za nim, naśladując ten sam pojazd. Kiedy w ruchu jest już 6-10 uczestników, osoba prowadząca woła: zmiana i wszyscy włącznie z nią starają się usiąść na krzesłach. Ten, kto zostaje bez krzesła zaczyna zabawę od początku naśladując inny pojazd.
„Klapnięte baloniki”

Reklamy

Dzieci stoją zgięte w pasie, głowy opuszczone, ręce luźno wiszące, mruczą coś do siebie czy narzekają. Na umówiony znak podrywają się – wyprost całego ciała, ręce w górę i mocny krzyk, taki, jaki w tej chwili właśnie wypełnia dziecko. Ćwiczenie trzeba powtórzyć kilka razy.

„Stonoga”
Dzieci wędrują ustawione jedno za drugim. Śpiewają piosenkę „Idzie sobie stonoga”. Po zatrzymaniu dziecko prowadzące woła – prawa noga – wszyscy pokazują prawą nogę, potem woła – lewa noga – wszyscy pokazują. Z kolei grupa liczy raz…dwa…trzy… i w tym czasie prowadzący biegnąc wzdłuż „stonogi” musi znaleźć się na końcu. Zabawa rozpoczyna się na nowo, prowadzi kolejna osoba w rzędzie.
„Cebula”
Uczestnicy ustawiają się w dwa równoliczne koła, twarzami do siebie. Witają się ze sobą. Następnie wykonują polecenie prowadzącego i żegnają się. Przykładowe zadania: (uśmiech, podanie ręki, powiedz co jadłeś na śniadanie, powiedz jakiś komplement, ulubiony przedmiot, ulubione zwierzę).

Opracowała Bożena Buszczak, źródło: szkonictwo.pl

Reklamy