Według S. Baron-Cohena najbardziej skuteczna pomoc przy autoagresji typu uderzanie głową, gryzienie się i uderzanie się, opiera się na starannej ocenie czynników wywołujących samouszkadzanie oraz podtrzymujących je czynników. Najbardziej użyteczną formą interwencji jest tu terapia behawioralna. Czasami używa się pewnych zabezpieczeń typu kaski, szyny unieruchamiające ręce i rękawiczki w celu zapobieżenia poważnym uszkodzeniom głowy, czy ciała. Zabezpieczeń tych należy używać tymczasowo, aż do momentu osiągnięcia kontroli nad samouszkadzaniem poprzez interwencję psychologa. Samouszkadzanie jest zachowaniem wywołującym strapienie i rozterkę u osób, które to obserwują, jak i osoby bezpośrednio w to zaangażowanej. Toteż niezwykle ważne, choć niełatwe, jest aby personel opiekuńczy i członkowie rodziny wspólnie działali według jednolitego programu zachowań w celu osiągnięcia sukcesu w niwelowaniu autoagresji. Przykładowo, jeśli na podstawie przeprowadzonej oceny samouszkodzeń okaże się, że zachowanie to utrzymuje się wskutek, miedzy innymi, uwagi jaką dana osoba otrzymuje poprzez swoje działanie, wówczas program behawioralny może wymagać, aby inni członkowie rodziny i personel opiekuńczy dosłownie odwrócili się od osoby, u której rozpoczyna się proces samouszkadzania, a poświęcali jej uwagę w okresach, gdy samouszkadzanie nie występuje.
Taka reakcja nie jest zgodna z naszym normalnym odruchem chęci pomocy i uspokojenia osoby, która się uszkadza, a tym samym może być trudna w realizacji. Jednakże spójny program behawioralny jest jedynym rozwiązaniem w przypadku, gdy taki czynnik, jak potrzeba zwrócenia uwagi, jest rzeczywiście przyczyną samouszkodzeń. Jeśli ustali się przyczynę, można rozpocząć uczenie danej osoby alternatywnych strategii, odmiennych od samouszkadzania. I tak biorąc pod uwagę inną powszechną przyczynę samouszkadzania, gdy osoba niemówiąca uderza głową w celu „ucieczki” od trudnego zadania, można ją uczyć sygnalizowania w jakiś inny sposób swojego pragnienia, aby pozostawić ją w spokoju i nie dawać zadania do wykonania. Przy pomocy powyższych technik w większości przypadków autoagresję można zniwelować, lecz znane są rzadkie przypadki, kiedy zachowania nie zanikają mimo bardzo starannego postępowania według programów. We wszystkich przypadkach autoagresji programy behawioralne powinny być prowadzone pod kierunkiem doświadczonego klinicysty (S. Baron-Cohen, 1999).
źródło: Simon Baron-Cohen „Autyzm Fakty”, Krajowe Wydawnictwo Autyzmu, Oddział w Krakowie, Wydawnictwo „JAK” 1999
sylwiaiwan
Dzieci to wyjątkowo „trudny” materiał;) Bo jak jest dobrze, to dobrze, ale jak występują problemy to wiem, że wielu rodziców się gubi. Dzieci jednak liczą na nasz autorytet. Ja długo nie mogłam zrozumieć jak to jest, że mój na pozór szczęśliwy, mądry i grzeczny syn ma myśli samobójcze. Przez głowę by mi to nie przeszło. Nie będę się rozpisywać o problemach jakie przeszliśmy, fart tylko chciał, że tak od słowa do słowa zaczęłam prawie z obcym człowiekiem rozmawiać o kursach dla rodziców, nie koniecznie dla tych, którzy mają już problemy z dziećmi, ale też dla tych całkiem „normalnych” żeby się czegoś nauczyć na przyszłość. Bo wiadomo, że na początku nikt się nie przyzna że ma problemy. Do dziś dziękuję, że dałam się na to namówić. Później wiele czytałam na ten temat, doszkalałam się i przed wieloma rzeczami nas to przestrzegło. Teraz jedna z Pań podrzuciła mi kurs http://cbt.pl/szkola-mistrzow-szkolenia/samouszkadzanie-i-zachowania-autoagresywne-u-mlodziezy/, wydaje się ciekawy. Tak więc rodzice nie bójcie się szukać wiedzy, rozmowy i wsparcia, z wszystkiego da się wyjść, i to jeszcze mocniejszym.
PolubieniePolubienie
To. prawda musimy być otwarci i uczyć się wciąż nowych rzeczy. To rozwija także nasze dzieci – a my nie zostajemy w tyle. Pozdrawiam i dziękuję 🙂
PolubieniePolubienie