Dzieci z zespołem Aspergera pracują w szkole dwa razy intensywniej niż rówieśnicy, muszą się bowiem nauczyć treści objętych zarówno szkolnym, jak i społecznym programem. W przeciwieństwie do innych dzieci, żeby wejść w towarzystwo i zdobyć przyjaciół, korzystają z umiejętności poznawczych, a nie intuicji. Jak to wyjaśnił pewien chłopiec z ZA: „Bycie przyjacielem wymaga ode mnie wysiłku całego mojego umysłu”.
Pod koniec dnia w szkole dziecko zazwyczaj ma dość doświadczeń społecznych i rozpaczliwie potrzebuje odpoczynku w samotności. Przyjaźń kończy się za szkolną bramą – przynajmniej dla dziecka z zespołem Aspergera. Może więc ono sprzeciwiać się propozycjom rodziców, by spotkać się z kolegami ze szkoły albo pobawić się z dziećmi z sąsiedztwa. Miało już dość okazji do socjalizacji w szkole i rodzice muszą zaakceptować fakt, że nie ma już energii ani motywacji, by dalej się socjalizować. Jeśli rodzice aranżują jakieś sytuacje społeczne, powinni pamiętać by były one krótkie, zaplanowane, nadzorowane, owocne i DOBROWOLNE (T. Attwood, 2012).
źródło: T. Attwood „Zespół Aspergera Kompletny przewodnik, Harmonia Universalis, Gdańsk 2013
