To ulubiona gra dzieci z ASD, ponieważ stymuluje układ proprioceptywny i polega na grupowym przytulaniu. Salwy śmiechu gwarantowane

Cele:

• Świadomość istnienia innych osób.
• Zabawa tematyczna.
• Wykonywanie poleceń.
• Wyobraźnia.
• Modulacja.
• Tolerowanie bliskości fizycznej.
• Dopasowywanie obrazków.

Potrzebne przedmioty

Opcjonalnie:

• Obrazki przedstawiające kanapki.
• Obrazek przedstawiający chłopca jedzącego kanapkę.
• Obrazki ze składnikami kanapek (np. ogórkami, serem, sałatą). Taśma malarska lub wycięte z papieru, materiału ślady stóp do przyklejania na podłodze.

Przygotowanie

Dzieci stają w kole z dorosłymi. Poinformuj je, że będą robić kanapkę. Dwoje dzieci dostaje role kromek chleba, inne pozostałych składników, a reszta będzie jeść kanapkę.

Jak się bawić

Poproś jedno dziecko, by stanęło w środku koła i było chlebem. Następnie zapytaj: „Czego jeszcze potrzebujemy, żeby zrobić kanapkę?”. Jeżeli dzieci początkowo nie mają pomysłów, zasugeruj kilka składników. Powiedz np.: „Dodajmy trochę sera” i wybierz dziecko, które będzie serem. Ustaw je bezpośrednio przed dzieckiem, które jest kromką chleba. Wymieniajcie kolejne składniki, takie jak szynka, kiszone ogórki, pomidor, sałata. Wybieraj do każdej roli dziecko i ustawiaj je przed ostatnim składnikiem. Zakończ drugą kromką chleba. Może się zdarzyć, że dzieci wymienią składniki, które zwykle nie pasują do kanapki, przykładowo ryż lub czekoladę. Dodawajcie do swojej kanapki wszystko, co dzieciom przyjdzie do głowy!

Gdy kanapka jest gotowa, delikatnie ściśnij razem wszystkie składniki i ogłoś: „Czas na jedzenie!”. Niech dzieci , które nie są częścią kanapki, udają, że przeżuwają ze smakiem. Pycha! Chwilę potem zacznijcie od nowa – czas na kolejną kanapkę!

Czego dziecko się uczy

• Ponieważ wszystkie składniki są do siebie dociskane, gra dostarcza bodźców proprioceptywnych, których dzieci z ASD zwykle potrzebują. Zapewnia też przyjazny i ciepły kontakt z drugim człowiekiem, gwarantując jednocześnie doskonałą zabawę. Poza tym dzieci uczą się ważnych umiejętności, uczestnicząc w zabawie tematycznej. Wspólne robienie kanapki wzmacnia poczucie przynależności do grupy.
• Jako nowe doświadczenie gra staje się dla wielu dzieci okazją do zmiany swoich reakcji. Dzieci uczą się opanowania, tak żeby podekscytowanie zabawą nie przeszkadzało im we wzięciu w niej udziału.
• Gra jest też lekcją przygotowywania posiłków – dzieci dowiadują się, jak zrobić kanapkę (pomijamy oczywiście ryż i czekoladę!).

Modyfikacje

• Jeżeli dzieci potrzebują informacji wzrokowych, pokaż im odpowiednie obrazki przedstawiające kanapki i ich składniki, a na podłodze przyklej ślady stóp lub linie z taśmy malarskiej, żeby wiedziały gdzie stanąć, kiedy są składnikami kanapki. Obrazki można również położyć na podłodze. Wtedy dziecko będące ogórkiem będzie wiedziało, gdzie jest jego miejsce i jaką odgrywa rolę.
• Zadając pytanie: „Czego jeszcze potrzebujemy, żeby zrobić kanapkę?”, pokaż dzieciom kilka obrazków, żeby mogły wybrać to, na co mają ochotę.
• Dzieci nadwrażliwe na dotyk powinny dostać role kromek chleba. Wówczas będą dotykać innych tylko jedną stroną. Jeżeli jednak nie są w stanie wykonać nawet tego zadania, mogą dociskać składniki w gotowej kanapce lub ją „jeść”.
• Jeżeli niektóre dzieci jedynie przypatrują się zabawie, staraj się je zaintresować i zachęcaj do pozostania z grupą. W tym celu pokaż im obrazki przedstawiające jedzenie albo poproś dorosłego, by mocno je przytulili, komentując zabawę: „Teraz Jackob udaje, że jest plasterkiem sera w kanapce”.
• Niektóre dzieci potrzebują silniejszej stymulacji dotykowej, żeby zachować pełną świadomość tego, co dzieje się w okół. W tym celu udawaj, że smarujesz je musztardą lub majonezem, nacierając im dłonią plecy od góry do dołu (Sher, 2014).

Może się przydać-obrazy kanapek itp.

 

źródło: B. Sher: „Gry i zabawy we wczesnej interwencji Ćwiczenia dla dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu i przetwarzania sensorycznego”, HARMONIA UNIVERSALIS, Gdańsk 2014