Wiemy, że dzieci z uwagą śledzą nowości. Wiemy również, że dzieci ze spektrum autyzmu czasami miewają problemy ze zmianą ~ Barbara Sher, terapeutka.
Siedząc pośród siedmiorga przedszkolaków, u których zdiagnozowano autyzm albo zaburzenia przetwarzania sensorycznego, chciałam zagrać w nowe gry, które dadzą tym dzieciom możliwość doświadczenia zmian.
Pomyślałam, że będzie to nie lada wyzwanie. Poprosiłam dzieci aby wkładały ręce do pudła pełnego piasku i wyciągały z niego po jednym z zakopanych plastikowych zwierzątek. Pudło z piaskiem przechodziło od jednej osoby do drugiej. Gra toczyła się dobrze, ale podczas czwartej rundy poczułam, że dzieci zaczęły przygasać.
„Zabierzcie piasek i zróbcie z niego wodospad!” zaimprowizowałam, chwytając garść piasku i przepuszczając go wąskimi strużkami pomiędzy palcami. Dzieci się ożywiły i z podnieceniem zaczęły mnie naśladować, kiedy nadeszła ich kolej i pudło z piaskiem stanęło przed każdym z nich. Zaśpiewałam prostą piosenkę, żeby dzieci wiedziały, że ich kolej będzie trwała tak długo jak piosenka, a kiedy jej dźwięk się skończy, pudło musi przejść do kolejnej osoby.
Kiedy gra zaczęła tracić świeżość, każde z nich było już po kilku rundach. Wtedy zmieniłam zasady i zaczęłam śpiewać nową piosenkę (na melodię Była sobie żabka mała):
Kręcę palcem kółka w piasku,
Kręcę małe, kręcę dalej.
Popatrz, jakie kręci [imię dziecka]!
Piękne kółka ma!
Każde dziecko miało teraz ochotę wetknąć palec głęboko w piasek, narysować kółko i usłyszeć w piosence własne imię. Zadanie dalej się zmieniało. Czasami gra polegała na przenoszeniu pisku z jednej ręki do drugiej, czasami na usypywaniu grubej warstwy piasku na stole i pisaniu na nim listów.
W ostatniej zabawie polałam piasek wodą, a dzieci wygrzebywały w nim dołki do dźwięków kolejnej piosenki (na melodię Stary niedźwiedź mocno śpi):
Robię dołki, fajnie jest.
Robię dołki, fajnie jest.
Jak ich zrobię sporo, będzie nam wesoło.
Hop-siup, tra-la-la-la, hej!
Dzieciom spodobały się wszystkie te zabawy, a ja wiedziałam, że jednocześnie uczą się świadomości społecznej, bilateralnego ruchu, rozpoznawania liter, skupiania uwagi, działania po kolei, poruszania poszczególnymi palcami, odbierania bodźców dotykowych i akceptowania zmian.
Dzieci nie musiały zauważać wszystkich tych niuansów – dla nich była to po prostu czysta frajda (Sher, 2018).
źródło: B. Sher, Codzienne gry i zabawy dla dzieci z zaburzeniami…, HARMONIA UNIVERSALIS, Gdańsk 2018
sylwiaiwan
Skomentuj