Uczeń z zaburzeniami zachowania i emocji

Reklamy

Pojęcia „zaburzenia emocjonalne” i „zaburzenia zachowania” dość często są w literaturze traktowane zamiennie, jednakże wielu pedagogów woli termin zaburzenia zachowania, ponieważ skupia on uwagę na tym, co jest najbardziej oczywistym problemem tej grupy dzieci – zaburzonym zachowaniu (Dembo, 1997).

Zaburzone zachowania przejawiane przez uczniów bywają opisywane jako ekscesy i deficyty. Ekscesy to zachowania, których jest zbyt dużo (za dużo bójek, za dużo napadów złości), a deficyty to brak lub mała liczba określonych zachowań, np. kontaktów społecznych.

Klarowną (choć bardzo rozbudowaną) i, co istotne, umieszczoną w kontekście edukacyjnym definicję podaje Council For Children With Behavioral Disorders (Stowarzyszenie na rzecz Dzieci z Zaburzeniami Wychowania. Pojęcia zaburzenia emocjonalne oraz zaburzenia zachowania opisują takie ograniczenie, które w szkole uchodzi za zespół reakcji emocjonalnych oraz za zachowanie tak dalece odróżniające się od norm właściwych danemu wiekowi, kulturze i cechom etnicznym otoczenia, iż wywiera ono negatywny wpływ na sukcesy wychowawcze osiągane w wyniku działań podejmowanych w stosunku do dziecka lub nastolatka. Przy czym jako sukcesy wychowawcze rozumie się postępy w szkole, zdobywanie umiejętności społecznych, ukierunkowane zawodowe oraz rozwój umiejętności osobistych. Takie ograniczenie jest czymś więcej niż czasowo oczekiwana reakcja na wpływ sukcesu, pojawiającego się w otoczeniu danej osoby. Jest to zjawisko, które ujawnia się przez dłuższy czas w obrębie co najmniej dwóch obszarów zachowania (settings), przy czym przynajmniej jeden z tych obszarów wiąże się ze szkołą, a bezpośrednie interwencje podejmowane w ramach zastosowania powszechnych metod wychowawczych okazały się bezskuteczne. Zaburzenia emocji oraz zaburzenia zachowania mogą pojawiać się w kontekście innych upośledzeń i opis ich wymaga zaczerpnięcia informacji z różnych źródeł oraz zastosowania metod pomiarowych (Hillebrand, 2007).

Subskrypcja 6 zł