Umiesz robić to co ja? Umiesz mówić tak jak ja?
Tymi dwoma krótkimi pytaniami możesz otworzyć przed dzieckiem świat naśladownictwa i znajdowania wspólnego języka z innymi ludźmi.
W tej zabawie powtarzane są zdania: „Umiesz robić to co ja? Umiesz mówić tak jak ja?”, a pierwsza osoba wydaje z siebie dowolny dźwięk i wykonuje dowolny ruch ręką lub palcem. Pozostali gracze naśladują dźwięk i towarzyszący mu gest. Potem kolej na następną osobę i znowu wszyscy powtarzają po niej dźwięk i ruch.
Piękno tej zabawy tkwi w tym, że nie ma ani złych dźwięków, ani złych gestów. Ruch ręki bez dźwięku albo dźwięk bez ruchu też są dobre. Cały urok polega na tworzeniu i naśladowaniu razem z innymi. Dodatkowo zabawa ćwiczy działanie w ustalonej kolejności, co również jest ważną umiejętnością społeczną.
Jeśli dziecko zdecyduje, że chce stać i skakać, wszyscy stoją i skaczą.
Dzieci niemówiące mogą również dołączyć do zabawy, bo wymaga ona jedynie ruchu i dźwięku, nie słów. Dzieciom, którym trudno jest się skoncentrować, należy pokazywać krótkie gesty, dzięki czemu wymagany będzie od nich zaledwie niedługi moment uwagi.
Prostym przykładem ruchu z dźwiękiem może być kiwanie dziesięcioma palcami do słów „La-la-la-la-la-lu”. Na pierwszy rzut oka może nie wygląda to zachęcająco, jednak kiedy wszyscy razem kiwają palcami i „lalalują”, zabawa jest wyśmienita, a – co najważniejsze – dzieci są zsynchronizowane (Sher, 2018).
źródło: B. Sher: Codzienne gry i zabawy dla dzieci z zaburzeniami…”, HARMONIA UNIVERSALIS, Gdańsk 2018
