6 odpowiedzi na „Rodzic z zespołem Aspergera”

1. 

   lolek

   23 listopada 2019

   „Osoba z zespołem Aspergera, choć często potrzebuje wsparcia od innych, to sama jednak rzadko wspiera członków swojej rodziny, nie interesuje się wydarzeniami, które mają dla nich emocjonalne znaczenie”.

   Moim zdaniem samo takowe postawienie sprawy jest równoznaczne z postrzeganiem macierzyństwa jako czegoś bezsensownego, nieproduktywnego i bezwartościowego. Jedynymi uzasadnieniami dla posiadania dzieci w takiej sytuacji mogą być wpadki, szantaż ze strony partnera, głupota, lub jakiś rodzaj fundamentalizmu religijnego, o który osób z ASD bym nie posądzał. Najczęściej sprawa wygląda tak, że takie kobiety już jako dziewczynki nie matkowały lalkom, tylko znajdowały sobie inne zainteresowania.

   PolubieniePolubione przez 1 osoba

   Odpowiedz
2. 

   Nerd

   5 kwietnia 2020

   lolek,
   szczerze? Mam po dziurki w nosie wysłuchiwania niektórych osób ze spektrum, które jeżdżą po konferencjach i opowiadają bzdury, jak to ludzie z ZA zakładają szczęśliwe rodziny. Ja rozumiem, że jest moda na ocieplanie wizerunku osób z zespołem Aspergera, że pokazuje się, jak to niby jesteśmy tacy sami jak reszta. Wszystko OK, ale nie kosztem prawdy. Sorry. Nie zakłamujmy rzeczywistości! Po pierwsze – tych, którzy autentycznie lubią dzieci i chcą mieć dzieci, jest max. 20%. Częściej są to kobiety niż mężczyźni. Badania pokazują, że tego typu potrzeby występują raczej u tych osób, u których w rodzinie pojawiały się przypadki ZA w pokoleniu rodziców, czy dziadków. Wśród tych, gdzie ZA pojawił się po raz pierwszy w drzewie genealogicznym, to jest w ogóle jazda bez trzymanek. Prawdą natomiast jest, że niechęć do posiadania dzieci staje się później przyczyną rozpadu związków. Niektórzy wręcz otwarcie deklarują, że nie lubią dzieci i nie mają z tym problemów. Inni często też tak myślą, tylko że będąc przez całe życie strofowanymi, boją się otwarcie o tym mówić. A co do bycia szczęśliwym – zbyt wielu widziałem facetów, którzy wpadali w nerwicę i przestawali współżyć ze strachu przed tym, że partnerka może zajść w ciążę. Panowie nalegali na to, żeby się podwójnie zabezpieczać (tabletki + prezerwatywa), mieli obsesje na punkcie kupowania najdroższych środków antykoncepcyjnych, sprawdzania terminów ważności a w sytuacjach, gdy kobiecie spóźniał się okres, dostawali takiej nerwówki, że musieli brać leki uspakajające. Co się tyczy samych kobiet z ZA będących matkami – one często kończą z głęboką depresją, bo gdzieś tam w głębi uświadamiają sobie, że właśnie zmarnowały sobie życie. Wiele jest takich, które mając neurotypowego męża, zgodziły się po długich naleganiach na macierzyństwo. Najczęściej była to decyzja pod presją, która ma później katastrofalne skutki. O dylematach typu rozwód, aborcja, adopcja, oddanie dziecka rodzicom/teściom nie wspominając.

   PolubieniePolubione przez 1 osoba

   Odpowiedz
   1. 

      sylwiaiwan

      5 kwietnia 2020

      Nie twierdzę, że rodzicielstwo i związki w ASD są wspaniałe… daleka jestem od tego… znam wiele fajnych osób z ZA, ale znam też takie, z którymi nie chce mi się gadać – są tak przekonane o swoich racjach, że rozmowa nie ma sensu – a krytyka zakończy się kłótnią… Obsesje, depresje, lęki – nie wzmacniają związków, ani rodzin… wiem to i jestem daleka od idealizowania… próbuję czasem napisać coś optymistycznego… Pozdrawiam

      PolubieniePolubienie

      Odpowiedz
3. 

   Nerd

   5 kwietnia 2020

   sylwiaiwan,
   wszystko zależy od tego, czego dotyczy to przeświadczenie o swoich racjach. Będąc na studiach byłem wręcz wyczulany na zajęciach z filozofii, że wszelkie dyskusje o preferencjach, sprawach światopoglądowych, itp. mają rację bytu pod jednym zasadniczym warunkiem – że jesteśmy ulepieni z tej samej gliny. Kłótnie pomiędzy tygrysem a lampartem, które to mięso jest smaczniejsze, nie mają większego sensu, bo smak nie jest obiektywną własnością mięsa, tylko pewną specyficzną cechą, która powstaje w wyniku zetknięcia się owego mięsa z pewnym aparatem percepcji. Takie a nie inne mięso ma zawsze smak dla kogoś/czegoś, ale nigdy samo z siebie. Mam wrażenie, że z aspergerowcami i neurotypowymi jest trochę tak, jak z tymi tygrysami i lampartami. Różnica jest taka, że na pierwszy rzut oka ciała są podobne, ale mózgi/umysły różne. W jak wielkim stopniu różne? Nie wiem – 1%, 2%, może 10%? Jak to ocenić? Niektórzy słusznie zauważają, że był w dziejach Ziemii taki okres, gdy koegzystowały między sobą co najmniej dwa gatunki (podgatunki?) człowieka. Neandertalczycy krzyżowali się z homo sapiens, ale tylko w przypadku, gdy kobieta była neandertalska. W przeciwnym razie dochodziło do śmierci płodu. Rodziły się wtedy hybrydy o „uśrednionych” mózgach. Ciekawe to i zarazem przerażające. Podobno oba gatunki tworzyły wspólnoty i nawet rozwijały kulturę. Neandertalczycy wcale nie byli tacy tępi, jak to się powszechnie uważa. Tworzyli proste malowidła, chowali zmarłych. Jednak tamten okres różnił się nieco od czasów obecnych, bo nie było społeczeństw masowych, państw, gospodarek narodowych, czy zinstytucjonalizowanych religii. Gdyby takie rzeczy wyprawiały się obecnie, to dopiero by się zaczęły problemy powodowane neuroróżnorodnością. Czy ustanowić jedno prawo dla wszystkich? Czy posyłać do tych samych szkół? Uczyć tego samego, a może zmienić proporcje? Czy istoty o odmiennej naturze powinny się zachowywać według tych samych wzorców kulturowych? Więcej pytań niż odpowiedzi. Może skończyłoby się wojną domową, przy której obecne tarcia w polityce to pryszcz.

   Wracając do aspergerowców – ja tak do końca nie wiem, czy np. kwestie chęci/niechęci do dzieci są pewnymi preferencjami wrodzonymi, determinowanymi neurobiologicznie, czy są to naleciałości kulturowe i zależące od wychowania, wzorców ojcostwa i macierzyństwa. W przypadku preferencji seksualnych – sprawa wydaje się dużo bardziej jasna. Są one sztywne, podobnie zresztą jak cała masa preferencji u ludzi w spektrum. Może to jest jakiś trop – istnieją komórki nerwowe silniej mutujące i słabiej, przy czym te słabiej mutujące są mniej neuroplastyczne? Być może u ludzi z ZA znacznie większa część takich komórek koduje pewne cechy i predyspozycje, przez co stają się one niemożliwe do zmiany? Nie wiem. Jestem jednak przekonany, że jeśli osoba z ZA twierdzi, iż przesiadywanie przy komputerze, czy też zajmowanie się astronomią obserwacyjną jest bardziej ciekawe i wartościowe niż wychowywanie dzieci, to najwyraźniej tak jest i już. Oczywiście subiektywnie. Nie mam też złudzeń – jeśli ktoś taki wpakowałby się w pieluchy, to najprawdopodobniej wcale nie chciałby się zajmować dziećmi i na dłuższą metę byłyby z tego same problemy, bo ani rodzic nie byłby zadowolony z takiego obrotu spraw, ani dziecko (w przyszłości dorosły człowiek). Nie nadałoby to żadnego głębszego sensu ich życiu. Musieliby robić pewne rzeczy wbrew sobie, na siłę i prawdopodobnie – na odczepnego. Istnieją przecież ludzie w spektrum, którzy spokojnie mogliby zakończyć żywot w samotności i nigdy nie mieliby do nikogo pretensji, że nikt przy nich nie czuwał, albo nie trzymał za rękę. I to jest niesamowite. Podejrzewam, że w takich przypadkach żadne terapie, czy tłumaczenia nie pomogą – to trzeba mieć coś z głową. Zresztą, co tam asperger – istnieją osoby z bardzo wysokim ilorazem inteligencji, którzy także nie widzą powołania do rodzicielstwa. Nawet trudno to nazwać ich wyborem, bo wyboru to dokonuje mnich/zakonnica godząc się na życie klasztorne, co często wiąże się z cierpieniami. Oni tak po prostu mają – nie wiem, dlaczego.

   PolubieniePolubione przez 1 osoba

   Odpowiedz
   1. 

      sylwiaiwan

      5 kwietnia 2020

      Zgadzam się. Myślę, też, że rodzicielstwo otwiera oczy neurotypowym, którzy, jak się okazuje – po „męczarniach” z wychowaniem uciekają do pracy… a może nie byli osobami neurotypowymi?. Znam też matki z ZA, które podejmują wyzwanie i wychowują swoje dzieci – dzielą swój czas na obowiązki względem dzieci, chociaż tego nie cierpią psychicznie (chodzi o przeciążenia) jest im bardzo ciężko… jednak koniec końców udaje im się znaleźć sposób na rozwijanie swoich pasji i rozwijanie umysłów swoich dzieci – w krótkim dniu roboczym. Inni nie dają rady – bez względu na zaburzenia… Jeszcze inne kobiety z ASD – odnajdują się w rodzicielstwie. Ogólnie… i tak nie polecam, nie zmuszam, nie namawiam… Uważam, ze nie ma cięższej pracy, zwłaszcza gdy rodzice nie mają żadnej pomocy ze strony rodziny… a nawet gdy mają – ta pomoc zamienia się w dziwne układy – które z czasem mogą odebrać chęć do życia… Wszystko jest skomplikowane…

      PolubieniePolubienie

      Odpowiedz
4. 

   Nerd

   5 kwietnia 2020

   „Myślę, też, że rodzicielstwo otwiera oczy neurotypowym, którzy, jak się okazuje – po „męczarniach” z wychowaniem uciekają do pracy… ”
   Albo do Biedronki 😉

   ” Znam też matki z ZA, które podejmują wyzwanie i wychowują swoje dzieci – dzielą swój czas na obowiązki względem dzieci, chociaż tego nie cierpią psychicznie (chodzi o przeciążenia) jest im bardzo ciężko… jednak koniec końców udaje im się znaleźć sposób na rozwijanie swoich pasji i rozwijanie umysłów swoich dzieci – w krótkim dniu roboczym”.

   Kluczową wydaje mi się kwestia, czy uważają macierzyństwo za jakąś wyższą wartość i czy widzą w nim sens. Człowiek jest w stanie sporo poświęcić i przecierpieć – pod warunkiem, że służy to wyższym celom. Jeśli brakuje tej wiary (motywacji), to niestety – nie ma nawet o co kopii kruszyć. To tak, jakby ateistę gonić do kościoła – fajnie, można, pytanie tylko po co? Natomiast niektórzy w spektrum tak się rozbestwili, że jak nie spędzają nad swoimi pasjami 12-14 godzin na dobę, to są chorzy. Tyczy się szczególnie naukowców, ale też informatyków. W robocie robią to, co lubią. Wracają do domu i kontynuują to samo. Półgodzinny spacerek, jakieś jedzonko i do wyra. I tak dzień w dzień. Byle tylko za dużo słodyczy nie jeść i słodkich napojów nie pić, bo bebech rośnie, widmo cukrzycy wisi w powietrzu a i hemoroidy, albo zwyrodnienia kręgosłupa mogą się pojawić.

   PolubieniePolubione przez 1 osoba

   Odpowiedz