Autyzm/wf – nauka sprawności ruchowej

Kiedy oglądamy jakąś osobę zajętą aktywnością fizyczną, neurony motoryczne, zwane neuronami lustrzanymi, rozwijają się tak samo, jakbyśmy sami wykonywali te czynność ~ Tara Delaney

„Gdy na przykład patrzysz, jak ktoś rzuca piłkę bejsbolową, te same neurony, które rozwijają się w organizmie tej osoby, rozwijają się u ciebie dzięki samej obserwacji. Jak wynika z badań, osoby z autyzmem nie mają takich samych odpowiedzi neuronów lustrzanych jak ludzie uznani za neurotypowych. Wiele dzieci z zaburzeniami neurologicznymi ma problem z wykonaniem ruchu, bądź z powtórzeniem go, więc nie zawsze wystarcza im obserwacja kogoś innego – wówczas trzeba kilka razy pomóc dziecku wykonać czynność, zanim jego ciało „zrozumie”, co ma robić.

Jeśli twoje dziecko nie wie, jak zmusić swoje ciało, do zrobienia tego, o co prosisz, może to oznaczać, że jego umysł nie potrafi przyswoić czynności motorycznych w wyniku samej obserwacji. Naucz je zatem tego co ma zrobić, poruszając jego ciałem i jednocześnie opisując, jakie ruchy wykonuje. Na przykład jeśli pokazujesz dziecku, w jaki sposób jeździć po podłodze, siedząc na deskorolce, poruszaj jego ramionami tak, by ciało odczuło tę czynność. Ucz podopiecznego przez cały czas, mów, żeby najpierw podciągnął się lewą, a potem prawą ręką. Gdy ciało zrozumie, w jaki sposób się poruszać, dziecko będzie potrafiło samodzielnie wykonać daną czynność” (Delaney, 2016).

źródło: T. Delaney: 101 ĆWICZEŃ GIER I ZABAW DLA DZIECI Z AUTYZMEM…”, HARMONIA UNIVERSALIS, Gdańsk, 2016