Świat pełen jest uśmiechniętych twarzy, ale niektóre dzieci mają problemy z odczytaniem ich wyrazu
„Rysując szczęście i inne proste emocje na twarzach, dzieci uświadamiają sobie ich istnienie.
Cele:
- Świadomość emocji.
- Mała motoryka.
- Odczytywanie emocji z wyrazu twarzy.
Potrzebne przedmioty:
- papier,
- pisaki.
Przygotowanie
Z każdym dzieckiem pracuje osoba dorosła.
Jak się bawić
Każdej parze złożonej z dziecka i dorosłego daj dwa pisaki i jedną kartkę. Dorosły w każdej parze rysuje uśmiechniętą twarz. Jednocześnie mówi: „Uśmiechnięta buzia” i uśmiecha się do dziecka. Dziecko próbuje skopiować rysunek lub naśladować wyraz twarzy albo robi i jedno, i drugie.
Dorosły rysuje kolejną twarz, tym razem smutną, z płynącą łezką, i mówi: „Smutna buzia”, jednocześnie odpowiednio zmieniając wyraz twarzy. Dziecko znów kopiuje rysunek. W podobny sposób na kartce powstają jeszcze inne twarze wyrażające podstawowe emocje, np. strach.
Odmiany
- Modyfikuj ułożenie brwi na rysunkach. Podniesione lub przechylone do środka mogą oznaczać strach, a przechylone na zewnątrz – smutek.
- Dodaj gestykulację do wyrażanych emocji. Niech dzieci zgadują, co czujesz, patrząc na twoją postawę. Mogą też same przedstawiać emocje, które pozostali będą musieli nazwać.
Czego dziecko się uczy
- Dzieci uczą się odczytywać emocje z wyrazu twarzy i ruchu ciała. Umiejętność ta pomoże im lepiej interpretować sygnały społeczne.
- Rysując różne wyrazy twarzy i widząc je na obrazkach, dzieci uczą się dostrzegać różnice w ułożeniu ust oraz brwi (w odmianie tej gry).
Modyfikacje
- Pomagaj w rysowaniu dzieciom, które nie opanowały jeszcze tej umiejętności. Połóż dłoń na dłoni dziecka i prowadź ją, żeby mogło poczuć, jakie ruchy potrzebne są podczas wykonywania tej czynności.
- Przedstawiaj emocje w przerysowany sposób. Będą wtedy bardziej czytelne dla dzieci, które nie potrafią jeszcze interpretować wyrazu twarzy.
- Jeżeli dziecko wydaje się zupełnie nieświadome różnych wyrazów twarzy, użyj dodatkowo stymulacji dotykowej. Niech dziecko pokazuje emocje na swojej twarzy, np. smutek czy strach, przy pomocy palców” (Sher, 2014).
Reklamy
Skomentuj