Planowanie i konstruowanie programów IPET

Reklamy

Planowanie i konstruowanie programów

Zasadniczym aktem prawnym obowiązującym wszystkich nauczycieli jest rozporządzenie w sprawie podstawy programowej kształcenia. Aktualnie jest to rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 27 sierpnia 2012 roku w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół (Dz. U. z 2012 r. poz. 977).

Przystępując do konstruowania programu należy, pamiętać o:

wyborze metod, form pracy oraz środków dydaktycznych uwzględniających zasady ortodydaktyki (między innymi gruntowna znajomość dziecka, dostosowanie poczynań pedagogicznych do jego możliwości i potrzeb, aktywny i świadomy udział dziecka w procesie uczenia się);
podstawowych założeniach, na których powinna opierać się praca z uczniem (nawiązanie z nim pozytywnego kontaktu emocjonalnego, działania stymulujące sprawność ruchową, rozwój umysłowy i społeczny, pozytywne wzmacnianie nawet niewielkich jego postępów, wczesne podjęcie działań rehabilitacyjnych);
specyfice kształcenia jako całościowego, zintegrowanego nauczania i wychowania biorącego pod uwagę (podczas ustalania kierunków pracy) własne tempo rozwoju ucznia niepełnosprawnego;
obowiązku uwzględnienia w indywidualnych programach edukacji treści nauczania zawartych w podstawie programowej kształcenia ogólnego dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym i znacznym (http://www.kuratorium.gda.pl).

Nauczyciel musi pamiętać o zasadach prowadzenia zajęć rewalidacji indywidualnej wynikających z ogólnych zasad ortodydaktyki. Ivar Lovas określa je mianem „zasad podstawowych”:

Wszyscy, którzy stale mają do czynienia z osobami niepełnosprawnymi, muszą nauczyć się być nauczycielami.
Na początku stawiaj przed sobą małe cele, tak żebyście obydwoje – ty i twój podopieczny – byli nagradzani. Znajduj przyjemność w małych krokach.
Przygotuj się na ciężką pracę. Zabezpiecz się przed wypaleniem, tworząc drużyny nauczycieli.
Spraw, aby dziecko pracowało na to, co chce osiągnąć: dziel z nim odpowiedzialność.
Nie obawiaj się emocjonalnych wybuchów dziecka (R. Naprawa, A. Tanajewska, K. Szczepańska: „Otwórz się na świat…”, HARMONIA, Gdańsk 2013).

Kontynuacją „planowania i konstruowania programów” będzie: struktura programów, zasady i sposoby oceniania ucznia oraz ewaluacja programu – opisane w kolejnych postach.

Reklamy