Planowanie i konstruowanie programów
Zasadniczym aktem prawnym obowiązującym wszystkich nauczycieli jest rozporządzenie w sprawie podstawy programowej kształcenia. Aktualnie jest to rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 27 sierpnia 2012 roku w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół (Dz. U. z 2012 r. poz. 977).
Przystępując do konstruowania programu należy, pamiętać o:
- wyborze metod, form pracy oraz środków dydaktycznych uwzględniających zasady ortodydaktyki (między innymi gruntowna znajomość dziecka, dostosowanie poczynań pedagogicznych do jego możliwości i potrzeb, aktywny i świadomy udział dziecka w procesie uczenia się);
- podstawowych założeniach, na których powinna opierać się praca z uczniem (nawiązanie z nim pozytywnego kontaktu emocjonalnego, działania stymulujące sprawność ruchową, rozwój umysłowy i społeczny, pozytywne wzmacnianie nawet niewielkich jego postępów, wczesne podjęcie działań rehabilitacyjnych);
- specyfice kształcenia jako całościowego, zintegrowanego nauczania i wychowania biorącego pod uwagę (podczas ustalania kierunków pracy) własne tempo rozwoju ucznia niepełnosprawnego;
- obowiązku uwzględnienia w indywidualnych programach edukacji treści nauczania zawartych w podstawie programowej kształcenia ogólnego dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym i znacznym (http://www.kuratorium.gda.pl).
Nauczyciel musi pamiętać o zasadach prowadzenia zajęć rewalidacji indywidualnej wynikających z ogólnych zasad ortodydaktyki. Ivar Lovas określa je mianem „zasad podstawowych”:
- Wszyscy, którzy stale mają do czynienia z osobami niepełnosprawnymi, muszą nauczyć się być nauczycielami.
- Na początku stawiaj przed sobą małe cele, tak żebyście obydwoje – ty i twój podopieczny – byli nagradzani. Znajduj przyjemność w małych krokach.
- Przygotuj się na ciężką pracę. Zabezpiecz się przed wypaleniem, tworząc drużyny nauczycieli.
- Spraw, aby dziecko pracowało na to, co chce osiągnąć: dziel z nim odpowiedzialność.
- Nie obawiaj się emocjonalnych wybuchów dziecka (R. Naprawa, A. Tanajewska, K. Szczepańska: „Otwórz się na świat…”, HARMONIA, Gdańsk 2013).
Kontynuacją „planowania i konstruowania programów” będzie: struktura programów, zasady i sposoby oceniania ucznia oraz ewaluacja programu – opisane w kolejnych postach.
- IPET i WOPFU dla dziecka z autyzmem, przykład
- 8 najczęstszych błędów przy tworzeniu IPET – ów
- Przykładowy okresowy plan pracy dydaktyczno-terapeutycznej – zmysły
- LUM – arkusz obserwacji dziecka z autyzmem
- Przykład Indywidualnego Programu Edukacyjno-Terapeutycznego IPET
- Indywidualny Program Edukacyjno-Terapeutyczny dla przedszkolaka
- IPET dla ucznia z zespołem Aspergera na II etap edukacyjny
- Indywidualny program edukacyjno – terapeutyczny, przedszkole, przykład
- Indywidualny Program Edukacyjno-Terapeutyczny (IPET) dla ucznia realizującego podstawę programową kształcenia ogólnego
- IPET – mutyzm wybiórczy
- IPET dla ucznia z zespołem Aspergera
- Indywidualny Program Edukacyjno – Terapeutyczny – Afazja
- Zespół Aspergera – opis i analiza funkcjonowania ucznia WOPFU
- Arkusz wielospecjalistycznej oceny funkcjonowania ucznia – IPET
- Wielospecjalistyczna Ocena Poziomu Funkcjonowania Ucznia, IPET – załącznik
- IPET – najczęstsze pytania
- Kwestionariusz obserwacyjny rozwoju dziecka – poziom poznawczy
#arkusz #ASD #Asperger #AspieZaklinaczka #autyzm #dostosowanie #edukacja #emocje #grupa #IPET #komunikacja #lekcja #logopedia #metody #MikiLittleAspie #motoryka #mowa #pedagog #percepcja #premium #program #przedszkolak #przedszkole #psycholog #rewalidacja #scenariusz #scenariusze #sensoryka #SI #sposoby #społeczne #SylwiaBagińska #szkoła #terapia #uczeń #umiejętnościspołeczne #uwaga #uważność #zabawa #zaburzenia #zajęcia #ZespółAspergera #zmysły #ćwiczenia Autyzm
autyzmwszkole.com 