IPET dla ucznia z zespołem Aspergera na II etap edukacyjny

IPET na drugi etap edukacyjny dla ucznia z zespołem Aspergera

IPET NA DRUGI ETAP EDUKACYJNY

Podstawowe informacje o uczniu

Imię i nazwisko ucznia:

Data urodzenia:

Klasa:

Wychowawca:

Imiona i nazwiska rodziców:

Adres zamieszkania:

Podstawa wdrożenia programu edukacyjno–terapeutycznego: ze względu na niepełnosprawność dziecka z autyzmem, w tym z zespołem Aspergera

Termin realizacji IPET: do ukończenia II  etapu edukacyjnego

Informacje na temat orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego: 

Orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego Nr ..…/18/19 z dnia ………. r. wydanego przez Poradnię Psychologiczno-Pedagogiczną w……………………………..

Okres wydania orzeczenia: do ukończenia II  etapu edukacyjnego

I Zakres i sposób dostosowania wymagań edukacyjnych do indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych ucznia,
w szczególności przez zastosowanie odpowiednich metod i form pracy z uczniem

Aby umożliwić uczniowi realizację jego indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych, należy:

• Objąć ucznia zajęciami rewalidacyjnymi oraz pomocą psychologiczno – pedagogiczną
  w formie zajęć rozwijających uzdolnienia (z historii).
• Dostosować wymagania edukacyjne oraz metody pracy w trakcie bieżącej pracy z uczniem do jego specjalnych potrzeb poprzez:

– podczas ustalania oceny oddzielenie obszarów, w których trudności wynikają ze specyfiki zaburzenia (np. zaburzenia sensoryczne, trudności z rozumieniem treści, zwłaszcza abstrakcyjnych, trudności w planowaniu samodzielnej pracy),

– nie dyskwalifikowanie prac pisemnych z powodu obniżonej sprawności graficznej pisma; zezwolenie, by ważniejsze pracy zostały napisane na komputerze,

– podczas pisemnych sprawdzianów wydłużenie czasu, jeżeli tempo pracy odbiega od grupy,

– upewnianie się czy uczeń rozumie treść poleceń, zadania i potrafi ustalić kolejność czynności prowadzących do jego rozwiązania,

– udzielanie pomocy uczniowi w tworzeniu planu wypowiedzi, który ułatwi mu zachowanie logiczności i przekazanie intencji wypowiedzi w przejrzysty sposób,

– uwzględnianie deficytów w zakresie rozumienia niedosłownych wypowiedzi, ironii, metafor, słów i wyrażeń wieloznacznych. Wyjaśnianie ich za pomocą obrazków albo przeciwieństw np. przyjaźń – wrogość,

– na lekcjach w-f monitorowanie aktywności ruchowej związanej z rywalizacją (trudności z rozumieniem reguł, radzeniem sobie z porażką); dbanie o losowe przydzielanie grup (dzieci z ZA mogą mieć słabszą kondycję, częściej wykazują niezgrabność ruchową co sprawia, że są pomijane lub niechętnie wybierane do grupy zawodników),

– staranie się o to, aby uczeń zawsze miał z kim wykonywać zadania grupowe i asymilował się ze środowiskiem w każdej sytuacji: na lekcji, w trakcie przerwy, przebierania w szatni, w bibliotece czy w czasie wycieczki klasowej,

– wspieranie poleceń ustnych przedstawienie ich w sposób wizualny, zależnie od poziomu rozumienia ucznia np. poprzez zapisanie polecenia na kartce, czy pokazanie zdjęcia,

– w związku z trudnościami w prawidłowym odczytaniu przez sygnałów pozawerbalnych, każdy wyraz twarzy i gest powinien być poparty informacją słowną,

– otoczenie ucznia dyskretną opieką, gdyż może się on stać łatwym obiektem zaczepek, prowokacji,

– uwzględnienie wysokich umiejętności ucznia, które wykazuje i stwarzanie warunków do ich rozwoju.

• Dostosować warunki i wymagania egzaminacyjne do stwierdzonej niepełnosprawności
  z komunikatem CKE (dostosowania dla uczniów z ZA).

Przy realizacji programu wykorzystane zostaną następujące metody i formy pracy:

• elementy pedagogiki zabawy,
• metody samodzielnych doświadczeń,
• metody zadań stawianych do wykonania,
• metody ćwiczeń utrwalających,
• stymulacja polisensoryczna, czyli poznawanie przez patrzenie, słuchanie, dotykanie,
• ćwiczenia relaksujące,
• gry symulacyjne,
• gry planszowe i komputerowe,
• naśladownictwo pozytywnych postaw i zachowań,
• wycieczki,
• ćwiczenia doskonalące percepcję wzrokową, słuchową, umiejętność czytania, pisania i liczenia,
• ćwiczenia logopedyczne,
• ćwiczenia poprawiające orientację w terenie,
• obcowanie z książką, prasą dziecięcą, telewizją, komputerem – karty pracy i karty ćwiczeń.

Realizując niniejszy program warto zastosować aktywne metody pracy, dzięki nim uczeń zdobędzie wiadomości lub umiejętności poprzez działanie i przeżywanie. Nauczanie powinno być całościowe, zintegrowane, a także sytuacyjne. Pamiętać trzeba o dobrym samopoczuciu ucznia w czasie zajęć. Metody poglądowe najprościej oprzeć na obserwacji, autentycznych osób i przedmiotów. Pomocniczo można zastosować proste ilustracje, czy modele. Nieoceniona pozostaje metoda dramy, podczas której uczeń ma możliwość aktywnego działania w konkretnej, zaaranżowanej przez nauczyciela sytuacji. Ważne jest też nastawienie na poznanie wielozmysłowe. Można zastosować także pokaz. Dobre efekty daje praca poprzez naśladownictwo – nauczyciel demonstruje dane zachowanie lub czynność, a uczeń powtarza ją. Należy stosować dużą ilość powtórzeń. Można organizować wycieczki stosownie dobrane do tematyki zajęć. Zastosowanie metody słownej jest koniecznością, jeśli mamy przygotować ucznia do funkcjonowania w otaczającym nas świecie. Nauczyciel powinien pamiętać o zastosowaniu prostego słownictwa, zrozumiałego dla uczestnika zajęć. Komunikaty powinny być krótkie i jednoznacznie formułowane. Powtarzać należy je często wiele razy. Ważna jest przy tym odpowiednia mimika oraz gesty prowadzącego rewalidację.

Forma pracy: indywidualna i grupowa.

Środki dydaktyczne:
• karty pracy, wzory i szablony,
• literatura i prasa,
• autentyczne przedmioty, modele, obrazki, symbole, piktogramy,
• przybory szkolne i plastyczno-techniczne, narzędzia różne,
• środki audiowizualne, komputer, programy multimedialne,
• układanki, rebusy, krzyżówki dydaktyczne, gry planszowe, puzzle,
• relaksacyjne teksty oraz muzyka.

Cele rozwojowe i terapeutyczne realizowane podczas wszelkich zajęć z uczniem powinny w szczególności obejmować:

• nabywanie wiedzy i umiejętności szkolnych,
• rozwijanie zainteresowań i zdolności,
• poszerzanie umiejętności społecznych,
• podnoszenie zdolności komunikacyjnych,
• poprawę tempa pracy i umiejętności koncentrowania się na zadaniu,
• budowanie u chłopca pozytywnej samooceny i adekwatnego poczucia własnej wartości poprzez rozwijanie wiedzy o swoich mocnych i słabych stronach.

Osiągnięcie wymienionych celów terapeutycznych i rozwojowych będzie możliwe dzięki udziałowi chłopca w zajęciach rewalidacyjnych oraz pomocy psychologiczno–pedagogicznej. Pozwoli to na rozwijanie umiejętności komunikacyjnych oraz wpłynie stymulująco na rozwój sfery emocjonalnej, społecznej i poznawczej.

II Zintegrowane działania nauczycieli i specjalistów prowadzących zajęcia z uczniem

Zakres działań o charakterze rewalidacyjnym w ramach zajęć rewalidacyjnych

Działania ukierunkowane na poprawę funkcjonowania ucznia i wzmacnianie jego uczestnictwa w życiu szkoły powinny obejmować:

• W ramach zajęć rewalidacyjnych:

– usprawniać umiejętności fonologiczne,

– ćwiczyć sprawność manualną i grafomotoryczną,

– prowadzić trening komunikacji społecznej, zarówno bezpośredniej, czyli naukę komunikowania się z rówieśnikami, jak i pośredniej, tj. za pomocą listu, telefonu czy Internetu z uwzględnieniem różnych elementów takich jak: nawiązywanie i kontynuowanie dialogu, aktywne słuchanie, podtrzymywanie rozmowy, itp.,

– ćwiczyć umiejętności społeczne, czyli: zawieranie znajomości, słuchanie, zadawanie pytań, odmawianie, inicjowanie rozmowy, dyskutowanie, reagowanie na krytykę i jej wypowiadanie, radzenie sobie z uczuciami i ich wyrażanie, np. gniewu i rozczarowania, jak również mówienie komplementów,

– zwiększać rozumienie emocji i świadomość ich różnorodnego wpływu na zachowanie oraz wskazywać właściwe sposoby radzenia sobie z nieprzyjemnymi emocjami,

– kształtować wiedzę o sobie, adekwatną samoocenę,

– zwiększać zdolność rozumienia metafor, powiedzeń, ironii,

– udzielanie pomocy w rozumieniu niepisanych zasad i reguł w społeczności szkolnej wykorzystując w tym celu rysunki i komiksy.

• W ramach pomocy psychologiczno-pedagogicznej w formie zajęć rozwijających uzdolnienia zorganizować pomoc w wybranym obszarze zainteresowań oraz:

– poszerzać wiedzę i umiejętności ucznia poprzez stosowanie aktywnych metod pracy oraz różnorodnych pomocy edukacyjnych,

– rozwijać zainteresowania historyczne ucznia,

– opierając się na treściach opracowanych w ramach zajęć lekcyjnych, rozszerzać materiał programowy.

Nauczyciele i specjaliści w codziennej pracy z uczniem są zobowiązani:

• starać się podnosić samoocenę dziecka z ZA w celu zwiększenia poczucia jego własnej wartości, efektywności pracy i możliwości osiągania sukcesu,
• włączać wszelkie metody aktywizujące na lekcjach, omawiać na bieżąco wszystkie problemy natury wychowawczej,
• w miarę możliwości przy pomocy psychologa stworzyć swoistego rodzaju grupę wsparcia dla rodziców dziecka w celu wymiany doświadczeń, wspólnego konstruktywnego rozwiązywania aktualnych problemów,
• kryteria oceny dziecka z ZA nie powinny odbiegać od oceny jego zdrowych rówieśników, gdyż zazwyczaj ma normę intelektualną, a ponadto posiada szczególne uzdolnienia w ramach przedmiotów, które go interesują,
• nauczyciel powinien bazować na mocnych stronach ucznia, a rozwijać słabsze, a także bardzo dbać o sferę emocjonalno-motywacyjną ucznia z ZA,
• ocenę z zachowania wystawiać mając na uwadze specyfikę ZA,
• wspierać zainteresowania i uzdolnienia ucznia, dawać możliwość wykazania się na forum klasy,
• planować pracę z dzieckiem oraz opanowywać niepokój w szkolnym chaosie.

Pobierz cały dokument

Autor: Monika Lesiak

źródło: pedagogika-specjalna.edu.pl