Jak rozmawiać z dorosłymi – umiejętności społeczne

Kolejna lekcja umiejętności społecznych to : „Poznawanie i witanie dorosłych oraz osób mających autorytet”.

„W różny sposób witamy po raz pierwszy i kolejny osoby dorosłe, nauczycieli, rodziców, lekarzy, i prezydentów. Żeby okazać im szacunek, używamy też tytułów. Co to jest szacunek?

Dzieci zwykle wiedzą czym jest szacunek, ale trudno im to zwerbalizować. Według Słownika języka polskiego (sjp.pwn.pl) szacunek to „stosunek do osób lub rzeczy uważanych za wartościowe i godne uznania”. Omów z dziećmi, co to znaczy.

Tytuły mogą być różne, od „pani”, „pan”, lub „państwo”, przez „pan policjant”, po „kapitan”, „doktor”, „profesor”, „siostra”, „ojciec”, „ksiądz”, „prezydent” i wiele, wiele  innych. Niektóre z nich są oczywiste, podczas gdy inne wcale nie. Wszystkie sprowadzają się jednak do podstawowej zasady: używamy ich żeby okazać szacunek.

Poproś dzieci o otwarcie zeszytów, żeby mogły zapisać w nich różne sposoby tytułowania dorosłych.

Wskazówka

Jak się zwracać?

Do kobiet można się zwracać na wiele sposobów. Tradycyjnie do kobiet zamężnych zwracamy się per pani, do kobiet nieznanych per panno, a do dziewcząt poniżej 18, roku zwykle zwracamy się po prostu po imieniu. W szkole podstawowej uczniowie zwracają się do nauczycielek „proszę pani”, natomiast w liceum zwykle jest to „pani profesor”. W oficjalnych sytuacjach należy przywitać się zwrotem, który wskazuje na pełnioną przez kobietę  funkcję, np. „pani doktor”, „pani dyrektor”. Najbardziej neutralną i uniwersalną zarazem formą zwrócenia się do nowo poznanej kobiety jest „proszę pani”. W nieco bardziej bezpośrednich relacjach można wykorzystać zwrot „pani + imię”. Poprawne witanie dorosłych stanowi duże wyzwanie i moim zdaniem najlepiej maksymalnie je uprościć. Nie zapomnij wyjaśnić dzieciom, że do żadnego dorosłego nie należy zwracać się po imieniu, chyba że wyraźnie im na to pozwoli.

Zapytaj dzieci o znane im osoby, do których ludzie zwracają się inaczej niż „proszę pani”, lub „proszę pana”, i poproś, żeby powiedziały, jak je tytułują.

Kiedy omawiasz ten temat z dziećmi, podkreśl, że powinny unikać sztuczności: ludzie potrafią natychmiast wyczuć, kiedy powitanie jest przesadnie entuzjastyczne. Możesz pokazać to dzieciom na przykładzie. Najpierw zademonstruj przesadzone „Ojeeeej, AAAALE miło cię widzieć! ŚWIETNIE wyglądasz!”. Źle widziane też jest obojętne, nijakie powitanie bez żadnego wyrazu na twarzy czy w głosie. Pokaż, jak niegrzecznie można zabrzmieć, kiedy mówi się monotonnie lub zachowuje się obojętny wyraz twarzy” (Muyshondt, 2015).

źródło:Faye De Muyshondt: „Umiejętności społeczne twojego dziecka…”, Samo Sedno, Warszawa 2015