Odroczona echolalia – spektrum autyzmu

Reklamy

– Sztuka nie znosi pośpiechu

„Bryce – wówczas pierwszoklasista – zwrócił swoje bezkresne niebieskie oczy ku nauczycielce i rzucił taką właśnie ripostę, gdy ta przynaglała uczniów, aby szybciej posprzątali farbki:

– Szybciutko! Teraz czas na lekcję muzyki! Pędzle do zlewu! Ustawiamy się przy drzwiach! Idziemy!

Bryce odkrył właśnie cudowne zjawisko – mieszając pomarańczową i zieloną farbkę, uzyskał brązowy kolor dla swojej wersji Słoneczników van Gogha, cały ten pośpiech był mu więc zupełnie nie na rękę. Nauczycielka nie mogła się doczekać, aby powtórzyć mi jego słowa, bo „oczywiście miał rację”.

Nie wiedziała jednak, że zaczerpnął całą tę wypowiedź (słowa, modulację głosu i tempo wypowiedzi) prosto z Toy Story 2. Bryce w imponującym stopniu opanował zdolność stosowania odroczonej echolalii. Gdy zawodziło go jego własne, ograniczone słownictwo, potrafił w ułamku sekundy przywołać podręczne odpowiedzi z encyklopedycznego kompendium scenariuszy filmowych, które przechowywał na twardym dysku swojego mózgu.