Możesz zrobić bardzo dużo, by pomóc dziecku z autyzmem rozwinąć umiejętności społeczne. To, co robisz na zajęciach dodatkowych, powinno uzupełniać to, co dla dziecka robią inni profesjonaliści
„Porozmawiaj z rodzicami, by zapewnić spójność postępowania. Niektóre z już omówionych strategii będą pomocne w wyrabianiu umiejętności społecznych (np. role pełnione w klasie), ale oto jeszcze kilka bardziej specyficznych.
Historyjki społeczne
Jednym z narzędzi, uznawanych za najbardziej skuteczne w wyjaśnianiu sytuacji społecznych i rozumieniu ich, są historyjki społeczne.
Historyjki społeczne to technika opracowana przez Carol Gray, mająca na celu pomoc dziecku w zrozumieniu sytuacji społecznych. Upraszczając, historyjki społeczne składają się z czterech rodzajów zdań:
- Opisujące – mówią, kto jest włączony w działanie, co robi i gdzie.
- Perspektywiczne – wyjaśniają reakcje i uczucia włączonych w działanie osób.
- Dyrektywne – mówią dziecku, co powinno zrobić lub powiedzieć.
- Kontrolne – dają dziecku sposób zapamiętania, co powiedzieć lub zrobić.
Na pięć zdań opisujących powinno wypadać jedno zdanie dyrektywne. Pisząc historyjki, musicie być bardzo dokładni – używajcie słów takich, jak „zwykle”, „czasami” i „często”, aby sytuacja nie była zbyt sztywna. W zdaniach dyrektywnych unikajcie słów takich, jak „musisz” i „będziesz (coś robił)”. Używaj zwrotów takich, jak „spróbujesz” (coś zrobić)”. Oto przykład historyjki społecznej:
Jedna z sal w szkole to moja klasa (opisujące). Sala, w której jest moja obecna klasa, ma numer 8 (opisujące). Zwykle te same dzieci pracują w sali 8 każdego dnia (opisujące). Każdego ranka dzwoni dzwonek (opisujące). Dzieci wiedzą, że kiedy dzwoni dzwonek, mają iść do klasy (perspektywiczne). Mamy iść do naszej sali po to, by nauczyciel pomagał nam się uczyć (perspektywiczne). Kiedy słyszę pierwszy dzwonek, postaram się iść prosto do klasy (dyrektywne). Dzieci idą prosto do klasy tak, jak pociągi jadą prosto na stację (kontrolujące). Mój nauczyciel będzie zadowolony, jeżeli pójdę prosto do klasy (perspektywiczne).
Rozmowa komiksowa
Rozmowę komiksową wykorzystuje się, by zilustrować jak działa komunikacja. Składa się ona z rysunków schematycznych ludzików, prostych symboli i kodowania za pomocą kolorów. Obrazki są po to, by pokazać sekwencje wydarzeń. Poprzez rozbicie rozmowy na drobne części (albo rzeczywiste, albo hipotetyczne) i stosowanie sygnałów wizualnych, dziecko, kawałek po kawałku, dowiaduje się, co się wydarza” (Winter, 2011).
Powiązane:
Szkolenie z zakresu teorii umysłu: Rozmowy komiksowe
źródło: Matt Winter: „Zespół Aspergera Co nauczyciel wiedzieć powinien…”, Fraszka Edukacyjna, Warszawa 2011
