Dziecko, które się gryzie, może stanowić jeden z najbardziej niepokojących problemów w klasie. Przeprowadzenie funkcjonalnej analizy behawioralnej zmierzającej do określenia przyczyny jego działania pomoże ci podjąć odpowiednie środki zapobiegawcze…

Personel szkoły powinien obserwować dziecko w ciągu dnia i rejestrować przypadki gryzienia się. Czy incydenty zdarzają się podczas zabawy w kółku, indywidualnej pracy z asystentem edukacyjnym, czy podczas zmiany czynności?

Może pojawiają się w obecności konkretnej osoby, gdy jest za głośno, chwilę po posiłku albo zawsze na lekcji plastyki? A może dziecko potrzebuje tak silnego bodźca dotykowego działającego na skórę, że samo sprawia sobie ból?

Powtórzmy raz jeszcze: przyczyną wielu negatywnych zachowań są zaburzenia sensoryczne.

Gryząc sobie ręce, dziecko może więc zaspokajać potrzebę doznania dotykowego, nie tylko wyrażać frustrację lub złość. Samo przerwanie czynności, kiedy się pojawia, bez odniesienia do jej przyczyny, okaże się nieskuteczne. Jeśli dziecko w ten sposób poszukuje bodźców sensorycznych, może mieć skłonność do podobnych zachowań autodestrukcyjnych (wyrywanie sobie włosów, obgryzanie paznokci, a nawet cięcie ostrym narzędziem). Na początku zadbaj, by na jego ręce znalazło się coś, co dziecko będzie mogło gryźć bezpiecznie: rękawiczka, za długi rękaw koszuli, bandaż. Następnie skonsultuj się z terapeutą zajęciowym w sprawie bezpiecznych, społecznie akceptowalnych taktyk zaspokajania tej potrzeby sensorycznej.

Uwaga: Wobec dzieci, które gryzą kołnierzyki lub mankiety, można zastosować te same strategie (Notbohm, Zysk, 2016).

źródło: E. Notbohm, V. Zysk, 1001 PORAD DLA RODZICÓW DZIECI Z AUTYZMEM…, WUJ, Kraków 2016