Program edukacji społeczno – seksualnej został potwierdzony w ponad dwudziestu grupach wysokofunkcjonującej młodzieży z zespołem Aspergera lub autyzmem.

„Proponowane tematy dzielone są na 12 warsztatów po półtorej godziny każdy (Henault, Forget i Giroux, 2003; Henault, 2006). Zajęcia w trakcie warsztatów są zróżnicowane i wymagają aktywnego uczestnictwa. Tematy nie tylko odzwierciedlają doświadczenia uczestników, ale spełniają też kryteria określone przez National Information Center for Children and Youth with Disabilities (1992) i te, które zdefiniowali Demetrious Harcopos i Lenart Pedersen (1999), a także Winfred Kempton (1993).

Tematy warsztatów to:

• ocena programu i wprowadzenie do niego;
• wstęp do seksualności i komunikacja;
• miłość i przyjaźń;
• fizjologiczne aspekty i cykl reakcji seksualnych;
• stosunek seksualny i inne zachowania;
• emocje;
• infekcje przenoszone drogą płciową, HIV, prewencja;
• orientacja seksualna;
• alkohol, narkotyki i seksualność;
• wykorzystywanie seksualne i niewłaściwe zachowania;
• seksizm i przemoc;
• panowanie nad emocjami, teoria umysłu i intymność.

W ramach każdego warsztatu lider grupy ma do dyspozycji arkusz roboczy, materiały i rozmaite instrukcje. Zajęcia można modyfikować w zależności od grupy (wieku jej członków, szczególnych potrzeb, wrażliwości itp.). Zwykłe grupy tworzone są według kryterium wieku uczestników (16 – 20 lat, 20 – 30 lat, 30 – 40 lat itd.) i obejmują zarówno mężczyzn, jak i kobiety.

Chłopcy zawsze chcą usłyszeć co myślą dziewczyny i na odwrót. Pomimo, że każdy warsztat zajmuje półtorej godziny, lider może go podzielić na dwie czterdziestominutowe części. Zajęcia i ćwiczenia można powtarzać i rozciągać w czasie, tworząc z nich 20 lub więcej warsztatów. Lider grupy może też według własnego uznania wprowadzać zmiany w formule dwunastu sesji.

Można odpowiednio modyfikować materiały pod względem wizualnym i praktycznym, żeby ułatwić proces nauki. W trakcie terapii korzystać można z filmów, programów komputerowych, zdjęć, wykresów, gier i historyjek społecznych. Edukacja seksualna może być prowadzona w grupach mieszanych (zwykle od 6. do 10. osób), ale w przypadkach, gdy edukacja seksualna połączona jest z terapią, lepiej prowadzić sesje indywidualnie” (Attwood, Henault, Dubin, 2015).

źródło: T. Attwood, I. Henault, N. Dubin: „Seksualność osób z autyzmem…”, Harmonia Universalis, Gdańsk 2015