Z chwilą postawienia u dziecka diagnozy autyzmu rodzi się wiele pytań. Najczęściej stawianym przez rodziców pytaniem jest: „Czy moje dziecko będzie chodziło do szkoły, uczyło się jak inne dzieci?”
„Z pewnością u dzieci pozostawionych samym sobie zaburzenia będą się pogłębiać stąd pierwszym kierunkiem oddziaływań, poza postawieniem diagnozy nozologicznej, jest podjęcie adekwatnych do obserwowanych u dziecka objawów interwencji medycznych, metabolicznych, immunologicznych, alergicznych, neurologicznych, enzymatycznych i innych, które stanowią podstawę dalszej pomocy terapeutycznej i edukacyjnej.
Drugą wymaganą płaszczyzną jest podjęcie przez rodziców trudu wychowania i nauczenia podstawowych umiejętności dziecka w młodszym wieku, niezależnie od jego dysfunkcji rozwojowych. Poniżej wymieniono jedynie kilka propozycji.
Pierwszą, na którą warto zwrócić uwagę jest wychowanie. Każde dziecko, w tym dziecko z autyzmem, wymaga roztropnego wychowania. Rodzina musi sobie uświadomić konieczność mądrego wychowania, a nie tylko zapewniania opieki. Dziecko powinno mieć jasny obraz tego, kto decyduje w domu. Dziecko potrzebuje ustalonych granic, zatem należy wyraźnie określić, co mu wolno a czego nie. W następnej kolejności istotne są:
– uczenie wykonywania prostych poleceń,
– wprowadzenie stałych obowiązków w domu;
– chwalenie nawet za oczywiste sukcesy;
– szukanie i wzmacnianie dobrych stron;
– pracowanie małymi krokami;
– stawianie celów bliskich i realnych do osiągnięcia;
– planowanie czasu wolnego;
– wprowadzenie w procesie wychowawczym kontrolowanej dyrektywności;
– czasowe wykreślenie ze słownictwa słowa „nie” na rzecz pozytywnych informacji – zamiast zakazywać, trzeba mówić, co dziecko ma robić;
– całkowita rezygnacja z telewizji, wideo, komputera do 3.-4. roku życia.
Kolejną propozycją do wykorzystania w pracy z dzieckiem z autyzmem jest struktura, a więc pewna powtarzalność, stałość, która wypływa z natury samego autyzmu.
Mając już przesłanki do tego, jak organizować proces wychowawczy, należy od samego początku uczyć dziecko podstawowych czynności samoobsługowych (samodzielne spanie, spożywanie posiłków, opanowanie treningu czystości i toaleta, wprowadzanie stałych obowiązków domowych).
Kolejną sferą intensywnej pracy jest komunikacja. Stanowi ona klucz do prawidłowego funkcjonowania społecznego oraz korzystania z edukacji w przyszłości.
Dom rodzinny to dla dziecka pierwsze, a często jedyne miejsce doświadczania kontaktów z innymi osobami. Jest naturalną i bezpieczną przestrzenią uczenia się bycia z innymi osobami. Dziecko z pewnością wiele się uczy przez obserwację, lecz pewne rzeczy trzeba mu wytłumaczyć, ponieważ samo – być może przez fakt bycia dzieckiem autystycznym – nie jest w stanie zrozumieć. Należy pamiętać, że mamy do czynienia najpierw z dzieckiem, a w dalszej kolejności z jego zaburzeniem. Stąd każde dziecko, niezależnie od swej niepełnosprawności, potrzebuje zabawy do harmonijnego rozwoju.
Do innych wskazań, które poprawią funkcjonowanie dziecka, można zaliczyć przestrzeganie prawidłowej diety; ograniczenie słodyczy, a najlepiej ich całkowite odstawienie, podobnie jak napojów gazowanych, sztucznie barwionych i konserwowanych produktów; zadbanie o oprzyrządowanie adekwatne do współwystępujących niepełnosprawności (Wolski, 2008).
Pomoc rodzinie oraz monitorowanie rozwoju dziecka to zadanie specjalistów należy ono do obowiązków nauczyciela wczesnego wspomagania rozwoju i stanowi pierwszy etap wsparcia terapeutyczno-edukacyjnego ze strony szkoły specjalnej. Z pewnością pomocnym elementem jest opracowanie wstępnej oceny rozwoju dziecka. Zobrazuje ona zarówno jego mocne strony, jak i występujące deficyty. Diagnoza taka będzie pomocna w podejmowaniu interwencji terapeutycznych, w wyborze odpowiednich metod i technik pracy indywidualnej i grupowej. W tym miejscu należy podkreślić, że intensywna praca zarówno w domu, jak i prowadzona przez specjalistów we wczesnym okresie rozwojowym może zahamować narastanie symptomów autystycznych, a w perspektywie ukierunkować rozwój dziecka na korzystanie szeroko rozumianej edukacji” (Andrzej Wolski, 2009).
- Przykładowa ocena pracy rewalidacyjnej
- Ocena umiejętności dziecka ze spektrum autyzmu
- Przykład opinii psychologiczno – pedagogicznej – dysleksja
- Przykładowe oceny opisowe autyzm i pokrewne
- Przykładowa ocena opisowa
- Pomoc psychologiczno – pedagogiczna dostosowania do potrzeb
- Jak pomagać w sytuacji kryzysowej?
- Rejestr bieżący ucznia z autyzmem w szkole
- Monitorowanie postępów w szkole – autyzm
- Dziecko z autyzmem w grupie neurotypowych dzieci
- Współpraca z rodziną ucznia z autyzmem, zespołem Aspergera
- Nauczyciel wspomagający – nauczanie zdalne
- Scenariusz lekcji o autyzmie dla uczniów klas IV – VI, pdf
- Funkcjonowanie emocjonalno-społeczne dziecka z zespołem Aspergera w klasie
- LUM – arkusz obserwacji dziecka z autyzmem
- Autyzm i zespół Aspergera – wskazówki dla nauczyciela
- Zespół Aspergera – dostosowanie wymagań edukacyjnych – wskazówki do pracy z uczniem
- Świat oczami dzieci ze spektrum autyzmu – film
- Przykładowe oceny opisowe ucznia
#arkusz #ASD #Asperger #AspieZaklinaczka #autyzm #dostosowanie #edukacja #emocje #grupa #IPET #komunikacja #lekcja #logopedia #metody #MikiLittleAspie #motoryka #mowa #pedagog #percepcja #premium #program #przedszkolak #przedszkole #psycholog #rewalidacja #scenariusz #scenariusze #sensoryka #SI #sposoby #społeczne #SylwiaBagińska #szkoła #terapia #uczeń #umiejętnościspołeczne #uwaga #uważność #zabawa #zaburzenia #zajęcia #ZespółAspergera #zmysły #ćwiczenia Autyzm
autyzmwszkole.com 