Osoba z zaburzeniami motorycznymi  o podłożu sensorycznym ma trudności z używaniem sensorycznego sprzężenia zwrotnego, aby kierować ruchem i postawą w celu spełnienia fizycznych wymagań zadania motorycznego

„Może przejawiać osłabione działanie zmysłu równowagi, zmniejszone napięcie mięśniowe, małą siłę i wytrzymałość, a także trudności z planowaniem motorycznym.

Planowanie

Planowanie motoryczne odnosi się do wielostopniowego procesu decyzyjnego dotyczącego tego, jaką czynność wykonać, sposobu w jaki to zrobić, i kolejności, w jakiej należy podejmować działania związane z jej wykonaniem. Dziecko na placu zabaw musi najpierw wybrać sprzęt, którego chciałoby użyć, np. drabinki. Następnie określić, jak się na nią wspiąć, jak zaangażować właściwe części ciała, aby się utrzymać, a w końcu jak wykonywać naprzemienne ruchy rąk i huśtać się na poszczególnych drążkach.

Dyspraksja

Dyspraksja utrudnia dziecku opracowanie skutecznych planów motorycznych dla nieznanych zadań i czynności. Osoba cierpiąca na to zaburzenie z trudem opanowuje nowe umiejętności planowania motorycznego, w tym czynności motoryki dużej, np. uczenie się chodzenia, biegania i jazdy na rowerze, a także motoryki małej, np. zapinanie ubrania, używanie nożyczek i nawlekanie koralików. Dziecko z dyspraksją może być niezdarne i podatne na urazy. Zaburzenie to wpływa również na umiejętności planowania motorycznego w zakresie funkcji oralnych, potrzebne do kierowania mięśniami jamy ustnej podczas jedzenia i mówienia” (Biel, 2015).

źródło: L. Biel: „Integracja sensoryczna Skuteczne strategie w terapii dzieci i nastolatków”, WUJ, Kraków 2015