Autystyczne dzieci przejawiają wiele trudności w kontaktach z rówieśnikami i osobami dorosłymi
„Ważne jest więc, by stwarzać im wiele szans na naukę komunikowania się z osobami w ich otoczeniu, by mogły czerpać przyjemność z przebywania w towarzystwie.
Możesz stopniowo wprowadzać do zabawy twojego dziecka coraz więcej osób, a zanim się zorientujesz, okaże się, że zyskuje ono nowe kompetencje społeczne i dobrze się bawi. By zachęcić dziecko do kontaktów z innymi, zacznij od czynności, które już lubi, od czegoś, w czym czuje się pewnie i w czym jest dobre (postaraj się nie rozpoczynać tego procesu od zabawek, na punkcie których ma „obsesję”, ponieważ zwykle powoduje to problemy, a szczególnie jeśli dziecko miałoby się tą rzeczą podzielić).
Warto też wyćwiczyć potrzebne umiejętności, zanim ktoś przyjdzie się z dzieckiem pobawić. Na przykład jeśli chcesz, by dziecko nauczyło się grać w „Podaj paczkę dalej”, możesz zaopatrzyć się w kilka pluszowych misiów, usadzić je z dzieckiem w kółku i spróbować przećwiczyć czynność przekazywania paczuszki, dopóki muzyka się nie zatrzyma (możesz zastąpić misia, pomagając mu podać paczkę). Kiedy już będziesz wiedzieć, że dziecko jest na to gotowe, możesz zaprosić inne dziecko (może starszego kolegę lub starszą koleżankę albo starsze rodzeństwo), któremu wytłumaczysz, że prawdopodobnie będzie musiało poczekać chwilę dłużej na to, by twoje dziecko przekazało paczkę, a może nawet będzie musiało pomóc mu w tej czynności.
Stwarzając dziecku liczne szanse na uczestnictwo w zabawach towarzyskich, pomagasz mu zdobywać umiejętności, które przydadzą mu się w życiu, takie jak dzielenie się, budowanie przyjaźni, rozwiązywanie problemów i czekanie na swoją kolej” (Griffin, Sandler, 2018).
źródło: S. Griffin, D. Sandler: „Motywuj do komunikacji!…”, HARMONIA UNIVERSALIS, Gdańsk 2018
Ja widzę, że sporo z autyków (przede wszystkim dorosłych) nie chce w ogóle mówić, tak jakby mowa sprawiała im fizyczny ciężar. Wolą myśleć i bezpośrednio działać, bez komunikowania. Nie wiem, czy te wszystkie strategie terapeutyczne nie dążą czasem do tego, żeby z introwertyków robić na siłę ekstrawertyków.
PolubieniePolubione przez 1 osoba
… to prawda, ale są i tacy autycy, którzy chcą się komunikować jednak barierą są trudności oralno-motoryczne – tak jak u mojego syna… gdybym przestała go motywować – nie uciekałby do kumpli na kwadraty… Pozdrawiam 🙂
PolubieniePolubienie
Wracając do introwertyków (za wikipedią):
1. Zyskują energię kiedy są w samotności, a tracą wśród ludzi.
2. Mają niewiele zainteresowań, ale w każde zainteresowania bardzo się zagłębiają.
3. Wolą rozmowy w cztery oczy niż w grupie.
4. Aby się skupić potrzebują ciszy, nie lubią gdy im się przerywa pracę lub jakiekolwiek inne zajęcie (np. dzwonkiem telefonu).
5. Korzystają z pamięci długotrwałej, przez co często mają uczucie „pustki w głowie” i mogą mieć problemy ze znalezieniem odpowiedniego słowa podczas rozmowy.
6. Lepiej niż ekstrawertycy radzą sobie z zadaniami wymagającymi skupienia uwagi.
7. Na studiach osiągają lepsze wyniki niż ekstrawertycy.
8. Łatwiej uczą się czytając niż przez rozmowę z innymi.
9. Nie lubią rozmów „o pogodzie”.
10. Mogą mieć trudności w zapamiętywaniu twarzy i nazwisk.
Żeby nie było – to są cechy introwertyków, nie aspergerowców. Odnośnie punktu (5) -ekstrawertycy korzystają z pamięci krótkotrwałej. Aspergerowcy mają natomiast słabą pamięć krótkotrwałą. Czy można zatem powiedzieć, że aspergerowiec-ekstrawertyk to człowiek, który korzysta z pamięci krótkotrwałej, którą ma zresztą słabą? Jeśli tak, to źle to wróży takim ludziom.
PolubieniePolubienie
Każdy Asperger, introwertyk… ma inne cechy różniące go od innych introwertyków i Aspich… Nie można nikogo wbijać w szablon cech, które ktoś ustalił – to za sztywne ramy. Coraz więcej mówi się o neuroróżnorodności – to ma sens. Definicja ZA, ASD to za mało. Co jeśli autyk ma uszkodzone np. analizatory korowe w wyniku żółtaczki… jego pamięć ulegnie zmianie… a introwertykowi po 40 odbije i zrobi się z niego imprezowicz… Jeśli chodzi o pamięć – to raczej wrodzone cechy/genetyka… Ustalanie sztywnych ram w psychiatrii i w psychologii to utopia moim skromnym zdaniem…
PolubieniePolubienie
No dobrze, a jak ma się na przykład sprawa z tymi trzema podstawowymi sposobami myślenia:
– słowami (2% wśród ASD)
– obrazami, ale nie wzorcami
– wzorcami poprzez obrazy
?
Ten podział stał się bardzo modny, wspomina o nim Temple Grandin, Peter Schmidt i wielu blogerów. Czy to jedyne sposoby myślenia? Czy u jednej osoby może istnieć styl mieszany? A co z ryzykiem, gdy osoba z ASD potraktuje ten podział jak wyrocznię i stwierdzi, że jak myśli obrazami bez wzorców, to nie powinna zajmować się programowaniem, bo to jest zarezerwowane wyłącznie dla myślących wzorcami, tylko np. fotografią? Ja powiem tak – u dorosłych aspergerów, zwłaszcza samorzeczników, obserwuję wręcz nakręcanie się, że każdy jest inny, żeby nie uogólniać. Jest to ciekawa postawa, gdyż stoi ona dość mocno w opozycji do zachowań dzieci z ASD, które potrafią być strasznie sztywne, schematyczne i dzielące wszystko na kategorie. Ze skrajności w skrajność. Słyszałem o przypadkach nastolatków z ZA, które nie cierpią języków obcych, bo tam są niby reguły odmieniania czasowników, ale zaraz okazuje się, że jest z 50 wyjątków, które odmieniają się nieregularnie.
PolubieniePolubienie