„Już od dłuższego czasu po sieci krążyły bowiem plotki o chorobie Bruce’a Willisa. Nikt ich oficjalnie nie potwierdzał, ani nie dementował. Aż do teraz. W mediach społecznościowych pojawiło się oświadczenie najbliższych aktora, z którego wynika, że zdiagnozowano u niego afazję.„

Bruce’a Willisa zna dosłownie każdy. Do aktora przylgnęła łatka twardziela i wszyscy kojarzą go z roli Johna McClane’a w serii „Szklana pułapka”. Na przestrzeni lat wcielał się on w kolejnych niedających sobie w kaszę dmuchać bohaterów i ciągle był aktywny zawodowo. W zeszłym roku wyszło aż osiem filmów z jego udziałem […]

Bruce Willis wystąpił także w innych hitach Hollywood, m.in. „Pulp fiction” Quentina Tarantino (1994), „12 małp” (1995) w reżyserii Terry’ego Gilliama, „Piątym elemencie” (1997) i „Armageddonie” (1998).

Aktor często obsadzany był w roli stróżów prawa. Status gwiazdy ugruntował dzięki filmom „Szósty zmysł” (1999) i „Sin City: Miasto grzechu” (2005). W ostatnim czasie przyjmował więcej ról w filmach klasy B. Według branżowego portalu IMDB, w 2022 r. premierę ma mieć 11 filmów z aktorem, który 19 marca skończył 67 lat… (rp.pl).

Niestety okazuje się, że to już koniec jego kariery. W oświadczeniu opublikowanym w mediach społecznościowych najbliżsi aktora napisali, że w związku z występującą u niego afazją, Bruce Willis nie zamierza więcej grywać w filmach. Afazja może pojawić się nagle albo być nabyta. Jest to grupa objawów wywołana uszkodzeniem mózgu. Polega na utracie zdolności mowy, występowaniu problemów z pisaniem i czytaniem. Dlatego decyzja Bruce’a Willisa o zakończeniu kariery aktorskiej jest zrozumiała. On i jego bliscy przechodzą teraz przez trudny okres…. Rafał Christ, spidersweb.pl

„Jako rodzina chcieliśmy się podzielić informacją, że nasz ukochany Bruce ma problemy ze zdrowiem i niedawno zdiagnozowano u niego afazję, która wpływa na jego zdolności poznawcze” – napisała rodzina w mediach społecznościowych, dodając, że Bruce będzie także kończył karierę, która tak wiele dla niego znaczyła.

„To naprawdę trudny czas dla naszej rodziny i jesteśmy bardzo wdzięczni za waszą nieustającą miłość, współczucie i wsparcie. Przechodzimy przez to jako silna rodzina i chcieliśmy poinformować o tym jego fanów, ponieważ wiemy, jak wiele on dla Was znaczy, tak jak Wy dla niego” – czytamy dalej.

„Bruce zawsze powtarza »Żyj pełnią życia« i razem zamierzamy to właśnie zrobić” – pod oświadczeniem podpisała się jego żona Emma, była żona Demi Moore oraz wszystkie dzieci.

Willis ma na koncie dwie nagrody Emmy, Złoty Glob, cztery nagrody Saturn. Prywatnie przez 13 lat był mężem Demi Moore, z którą ma trzy córki: Rummer, Scot LaRue i Tallulah Belle. W 2009 r. wziął ślub z modelką Emmą Eming, z którą ma dwie córki: Mabel Ray oraz Evelyn Penn (kultura.onet.pl).

Z ostatnich propozycji filmowych niewątpliwie na uwagę zasługuje Osierocony Brooklyn pomimo, że Bruce Willis pojawia się tylko na chwilę. Jednak ta chwila jest wisienką na torcie i doskonale wprowadza w atmosferę tej specyficznej historii. Film oprócz dobrze skrojonej fabuły porusza problemy kolejnego zaburzenia… A ścieżka dźwiękowa jest po prostu przepiękna. Gorąco polecam ~ sylwiaiwan.online

Osierocony Brooklyn soundrack

---

Afazja

Afazja to grupa objawów spowodowanych częściowym lub całkowitym uszkodzeniem struktur mózgowych. Występuje też jako zaburzenie mechanizmów odpowiedzialnych za czynności mowy u osób, które już opanowały tę czynność. Termin afazja oznacza utratę tych zdolności, a określenie dysfazja odnosi się do zaburzenia mowy u osób, które wciąż wykazują tę czynność. W Polsce pojęcie dysfazji odnosi się głównie do zaburzeń w mowie u dzieci, nazywanej po prostu afazją u dzieci.

Afazja powstaje na skutek uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego. Najczęściej w wyniku urazu czaszkowo-mózgowego, procesu ekspandowanego czy udaru mózgu. Na podstawie rodzaju afazji można zlokalizować uszkodzenie w mózgu. Dość często przyczyną afazji jest zniszczenie tkanki nerwowej w lewej półkuli mózgu, ale może też powstać w wyniku zmian w strukturach podkorowych czy we włóknach nerwowych zlokalizowanych w prawej półkuli.

• Afazja ruchowa – Program terapii logopedycznej
• Indywidualny Program Edukacyjno – Terapeutyczny – afazja
• Afazja czuciowa – wskazówki do pracy z uczniem
• Afazja ruchowa – wskazówki do pracy z uczniem
• Afazja – trudności w posługiwaniu się mową – podobnie jak u dzieci ze spektrum autyzmu
• IPET WOPFU-dostosowanie wymagań edukacyjnych z poszczególnych przedmiotów – spektrum autyzmu Zespół Aspergera /autyzm

Afazja – klasyfikacja

W korze mózgowej zlokalizowane są trzy ośrodki regulujące czynności mowy:

1. ruchowy ośrodek mowy Broki (tzw. ośrodek wyobrażeń ruchowych słów),
2. słuchowy ośrodek mowy Wernickego (ośrodek wyobrażeń słuchowych słów),
3. inne ośrodki kory „pobudzające” aktywność ośrodków mowy.

Mózgowa regulacja czynności mowy polega na współdziałaniu ośrodków i ich połączeń, tj. połączeń między ośrodkami i ośrodków z niżej położonymi piętrami układu (strukturami podkorowymi). Różne zespoły zaburzeń afatycznych wynikają z różnie zlokalizowanych uszkodzeń, tj. z uszkodzeń samych ośrodków lub ich połączeń.

W chwili obecnej istnieją różne klasyfikacje afazji opracowane przez specjalistów z zakresu nauk medycznych, zwłaszcza nauk związanych z zaburzeniami mowy. Obecnie podział afazji opiera się na dwóch kluczowych czynnikach: na objawach w sferze impresji i ekspresji mowy oraz na rozległości uszkodzeń w obrębie struktur mózgowych specyficznych dla czynności mowy. Wyróżniamy więc między innymi:

1. afazję ruchową,
2. afazję czuciową,
3. afazję przewodzenia,
4. afazję anomiczną,
5. afazję globalną.

Afazja ruchowa – symptomy

Afazja ruchowa zwana również, jako afazja Broca, motoryczną ekspresyjna. W tym rodzaju afazji charakterystyczne są zaburzenia wszystkich form mowy ekspresyjnej — powtarzania, spontanicznego wypowiadania się, nazywania na głos. Afazja ruchowa to forma afazji, w której osoba wie, co chce powiedzieć, ale nie jest w stanie wypowiedzieć słów ani zdania.

Afazja ta określana jest również, jako afazja bez płynności, a jej nasilenie może wahać się od łagodnego do ciężkiego. Osoby z afazją ruchową są zazwyczaj świadome swoich trudności komunikacyjnych.

Afazja ruchowa jest spowodowana uszkodzeniem obszaru Brock’a w lewej półkuli mózgu, nazwanego na cześć francuskiego naukowca Paula Broca.

Afazja ruchowa jest często opisywana jako posiadająca słowa „na końcu języka”. Nazywa się to afazją niepłynną, ponieważ mowa jest trudna i obejmuje zatrzymania. Inną cechą charakterystyczną jest to, że jeśli tworzone są zdania, często mają one nieprawidłową składnię lub kolejność słów i gramatykę.

Rozumienie lub czytanie i słuchanie są mniej dotknięte niż mowa i wypowiedzi pisemne. Najłatwiej zrozumieć proste zdania. Na przykład stwierdzenie „Jan lubi lody” jest łatwiejsze do zrozumienia niż „Lody to jedzenie, które lubi Jan”. Osoby z afazją ruchową często są w stanie zrozumieć większość tego, co się do nich mówi, ale mają problemy z odpowiedzią.

Osoby z afazją ruchową mogą również doświadczyć mniej oczywistych zaburzeń komunikacji. Może to obejmować zaburzenia w rozróżnianiu: tak/ nie – powiedzenie tak, gdy naprawdę mają na myśli nie. Używanie prawidłowych zaimków również może być trudne, a osoba może używać „on” w odniesieniu do kobiety. Terapia mowy może być bardzo pomocna dla osób z afazją ruchową.

Charakterystyka afazji ruchowej:

1. mowa może być bardzo trudna i ograniczona do kilku słów,
2. słowa, takie jak przyimki, przedimki i spójniki, są szczególnie trudne i często pomijane,
3. zdania mogą być rozłączne i/lub pomieszane,
4. mogą wystąpić podstawienia słów, na przykład „długopis” zamiast „ołówek” lub „tydzień” zamiast „miesiąca”,
5. mowa może być pracochłonna i wstrzymująca,
6. umiejętności pisania często odzwierciedlają mowę.

Afazja czuciowa – symptomy

Afazja czuciowa określana jest również, jako afazja Wernickego, sensoryczna, receptywna. W tej afazji dominują zaburzenia rozumienia słyszanych wypowiedzi wywołane niemożnością różnicowania i utożsamiania dźwięków mowy. Afazja Wernickego charakteryzuje się płynną mową, która nie ma sensu. Afazja Wernickego jest czasami nazywana „sałatką słowną”, ponieważ mowa zwykle zawiera przypadkowe słowa i wyrażenia zestawione razem.

Afazja Wernickego jest wynikiem uszkodzenia obszaru mózgu Wernickego. Obszar Wernickego jest częścią mózgu odpowiedzialną za rozumienie języka. Występuje zwykle na lewej półkuli mózgu. Zarówno afazja, jak i obszar mózgu zostały nazwane na cześć Carla Wernickego, niemieckiego lekarza, który powiązał te cechy z określonym obszarem mózgu.

Osoby z afazją Wernickego często doświadczają mniejszych fizycznych ograniczeń w wyniku udaru mózgu. Chociaż jest to korzystne, oznacza to również, że osoby z tym rodzajem afazji często nie wyglądają jak osoby po udarze lub osoby niepełnosprawne. Z tego powodu afazja Wernickego może być mylona z problemami ze zdrowiem psychicznym. Osoba z afazją Wernickego jest często nieświadoma swoich błędów, pojawiają się u niej także zaburzenia rozumienia.

Charakterystyka afazji Wernickego:

1. mowa biegła z typową prozodią i intonacją,
2. mowa nie ma sensu, słowa nie tworzą spójnej myśli,
3. mowa często zawiera neologizmy lub wymyślone słowa, które nie mają znaczenia,
4. osłabienie z powtarzaniem słów/fraz,
5. upośledzenie rozumienia języka mówionego,
6. czytanie ze zrozumieniem i pisanie jest zaburzone,
7. większość osób z afazją Wernickego nie jest świadoma swoich błędów.

Afazja przewodzenia – symptomy

Afazja przewodzenia, zwana także jako, afazja kondukcyjna, centralna, aferentna ruchowa. Afazja przewodzenia to rodzaj afazji, w którym głównym upośledzeniem jest niezdolność do powtarzania słów lub zwrotów. Inne obszary językowe są mniej upośledzone (lub wcale). Jest również znana jako afazja asocjacyjna.

Osoba z afazją przewodzącą zwykle potrafi czytać, pisać, mówić i rozumieć komunikaty mówione. U niektórych występują łagodne upośledzenie języka mówionego, takie jak trudności ze znajdowaniem słów lub parafazje (zastępowanie słów i dźwięków).

Jednak osoba z afazją przewodzeniową może nie być w stanie powtarzać słów, wyrażeń lub zdań. Osoba z łagodną afazją przewodzącą może być w stanie powtarzać słowa i krótkie frazy, ale ma trudności z długimi lub złożonymi zdaniami.

Natomiast osoby z ciężką afazją przewodzącą mogą nie być w stanie powtórzyć krótkich fraz lub nawet pojedynczych słów. Osoby z tym rodzajem schorzenia są zazwyczaj świadome swoich błędów, ale mają trudności z ich poprawieniem.

Afazja przewodząca jest uważana za łagodną postać afazji i występuje stosunkowo rzadko.

Charakterystyka afazji przewodzeniowej:

1. rozumienie komunikatów mówionych.
2. umiejętność czytania, pisania i mówienia,
3. trudność w znajdowaniu słów,
4. używanie zastępowania słów i dźwięków,
5. trudności w powtarzaniu słów, fraz lub zdań.

Afazja anomiczna – symptomy

Afazja anomiczna jest jedną z łagodniejszych postaci afazji. Termin ten odnosi się do osób, które mają uporczywą niezdolność do podania słów opisujących dokładnie to, o czym chcą mówić, w szczególności znaczące rzeczowniki i czasowniki. Ich mowa jest płynna i poprawna gramatycznie, ale jest pełna niejasnych słów (takich jak „rzecz”) i omówień (próby opisania słowa, które próbują znaleźć).

Często odczuwa się to, że słowo ma na końcu języka, co powoduje, że ich mowa zawiera wiele wyrazów frustracji. Osoby z afazją anomiczną dobrze rozumieją mowę i potrafią powtarzać słowa i zdania. W większości przypadków potrafią odpowiednio czytać. Trudność ze znalezieniem słów jest tak samo widoczna w piśmie, jak w mowie.

Afazja globalna – symptomy

Globalna afazja jest najcięższą postacią afazji i jest stosowana u pacjentów, którzy potrafią wypowiedzieć niewiele rozpoznawalnych słów i rozumieją słabo lub wcale oraz nie mówią w języku mówionym. Osoby z tym rodzajem afazji nie mogą czytać ani pisać. Podobnie jak w przypadku innych łagodniejszych postaci afazji, jednostki mogą mieć w pełni zachowane zdolności intelektualne i poznawcze niezwiązane z językiem i mową.

Globalna afazja jest spowodowana urazami wielu obszarów mózgu przetwarzających język, w tym obszarów znanych jako, obszary Wernickego i Brocki. Te obszary mózgu są szczególnie ważne dla rozumienia języka mówionego, dostępu do słownictwa, używania gramatyki oraz tworzenia słów i zdań.

Afazja globalna często może być widoczna natychmiast po przebytym udarze lub urazie mózgu. Objawy mogą szybko ustąpić w ciągu pierwszych kilku miesięcy po udarze, jeśli uszkodzenie nie jest zbyt rozległe. Jednak przy większym uszkodzeniu mózgu może dojść do poważnej i trwałej niepełnosprawności.

Afazja u dzieci – jak rozpoznać?

Często rodzice obawiają się, że gdy dziecko jest małomówne lub nie wypowiada poprawnie wszystkich wyrazów, to ma afazję. Jednak o afazji u dzieci mówi się dopiero wtedy, gdy 2-3-letnie dziecko nie robi żadnych postępów w mowie, albo gdy nie rozumie, co do niego mówimy lub rozumie, ale nie potrafi odpowiedzieć.

Jednakże takie objawy nie muszą świadczyć o afazji, mogą być też wynikiem innych zaburzeń czy być spowodowane traumą, przez którą dziecko nie chce się odzywać czy uczyć nowych słów.

Objawy afazji u dzieci to między innymi:

1. brak rozwoju mowy,
2. brak rozumienia znaczenia słów mimo prawidłowego słuchu,
3. brak zaburzeń natury emocjonalnej i upośledzenia funkcji poznawczych,
4. problem z wypowiadaniem słów spontanicznie i naśladowczo,
5. zniekształcanie słów,
6. problem z wypowiadaniem słów dwusylabowych i dłuższych,
7. ubogie słownictwo,
8. dzielenie słów na sylaby.

Leczenie i rokowania w afazji

W wypadku afazji nabytej, np. u pacjentów po udarze mózgu, oprócz leczenia farmakologicznego konieczna jest terapia logopedyczna. U większości pacjentów daje ona bardzo dobre rezultaty i chory poprawia sposób wymowy czy też uczy się na nowo słów i ich sensu. Zdarza się też, że zaburzenia cofają się samoistnie w ciągu 1-3 miesięcy od ich wystąpienia, zwłaszcza gdy zostały nabyte w wyniku udaru mózgu.

Przy podejrzeniu afazji u dziecka bardzo dużo daje wczesna terapia u logopedy, który po ocenie mowy dziecka i zapoznaniu się z jego umiejętnościami dopasuje odpowiedni rodzaj nauki, aby dziecko mogło zacząć mówić prawidłowo i komunikować się z innymi (źródło: medonet.pl)

Bruce Willis

Bruce Willis nie należał do spokojnych dzieci. W młodości słynął z głupich dowcipów, którymi dręczył zarówno swoich kolegów, jak i nauczycieli. Anegdota głosi, że pewnego razu założył się o jednego dolara, że przebiegnie przez pół miasta nago, i wygrał. Kiedy dorósł, przeprowadził się do Nowego Jorku, gdzie pracował jako muzyk i barman i jednocześnie uczył się aktorstwa. W 1977 roku zadebiutował na Broadwayu w sztuce „Heaven and Earth”.

W filmie pojawił się po raz pierwszy w 1980 roku w obrazie „First Deadly Sin„, ale popularność przyniosła mu nie rola kinowa, lecz telewizyjna. W latach 1985 – 1989 Willis wcielił się bowiem w postać Davida Addisona, jednego z bohaterów serialu „Na wariackich papierach„, który błyskawicznie podbił serca amerykańskich widzów. Twarz aktora stała się znana i nie trzeba było długo czekać na propozycje ról kinowych. W 1988 roku wystąpił w obrazie, który uczynił z niego międzynarodową gwiazdę – „Szklanej pułapce„. Film cieszył się tak wielką popularnością, że od tego czasu stworzono już cztery kontynuacje opowiadające o przygodach Johna McClane’a.

W 1989 roku Willis spróbował swoich sił w dramacie. W filmie pt. „Byli tam” wcielił się w postać weterana wojny w Wietnamie, za którą zebrał bardzo pochwalne recenzje. Bruce uważany jest za jednego z najbardziej kasowych aktorów Hollywood. Jednak mimo wielkich sukcesów ma na swoim koncie równie wielkie porażki. Filmy takie jak: „Hudson Hawk„, „Fajerwerki próżności” czy „Barwy nocy” okazały się bowiem gigantycznymi niewypałami.

W 1991 roku Willis wspólnie z Arnoldem Schwarzeneggerem i Sylvestrem Stallone’em otworzył sieć restauracji pod nazwą Planet Hollywood, które cieszą się dużą popularnością na całym świecie. Aktor robi również karierę jako muzyk. Ma na swoim koncie już dwie płyty.

Mimo iż Bruce Willis zawsze bronił się rękami i nogami przed etykietką gwiazdy filmów akcji: napakowanego mięśniaka o ograniczonej umiejętności odczuwania i komunikującego się tylko półsłówkami, to właśnie dzięki takim rolom zaistniał w świecie filmowym. Kolejne filmy, w których grał od końca lat 80., utwierdzały hollywoodzkich producentów w przekonaniu, że Bruce Willis, karabin i sprawny zespół pirotechników to gwarantowany sukces kasowy. Co więcej, trwające 11 lat małżeństwo z Demi Moore wyprowadziło Willisa z wąskiego światka filmów, przeznaczonych dla męskiej części publiczności, na szerokie wody magazynów kobiecych i kolorowych pism plotkarskich. W ciągu ostatniej dekady o Willisie słyszeli wszyscy.

Zanim Bruce Willis został pierwszoplanowym aktorem, miał szczery zamiar zostać robotnikiem. Po ukończeniu szkoły średniej zatrudnił się w fabryce i dopiero wypadek jego współpracownika uświadomił mu, że ciężka praca fizyczna to nie takie smaki – i warto przemęczyć się przez cztery lata studiów, aby jej uniknąć. Decyzji o pójściu na studia nie wcielił jednak w życie tak od razu. Najpierw zatrudnił się jako ochroniarz na budowie fabryki jądrowej, potem zaczął grać na harmonijce ustnej z kapelą Loose Goose w lokalnych knajpach. W końcu zmobilizował się i zapisał na wydział aktorski Montclair State College, tam jego największym sukcesem był występ w klasyku Tennessee Williamsa „Kotka na rozpalonym, blaszanym dachu”. Niestety, miesiąc przed obroną dyplomu Bruce uwikłał się w niezbyt chwalebne przedsięwzięcie, które dziś określa jako „coroczne zamieszki studenckie”, za co został skreślony z listy studentów.

Niezrażony akademickimi niepowodzeniami udał się do Nowego Jorku, gdzie zatrudnił się w ekskluzywnej Cafe Central – miejscu spotkań aktorów off-broadwayowskich i artystycznej śmietanki Wielkiego Jabłka. Kiedy nie mieszał drinków, pilnie infiltrował środowisko i już po kilku miesiącach udało mu się zdobyć rolę w sztuce „Heaven and Earth”. W tym samym czasie debiutował na ekranie, występując w kilku epizodach „Policjantów z Miami” i reklamówkach Levisów 501. W 1985 roku ruszył na podbój Los Angeles. Pierwsze przesłuchanie do „Rozpaczliwie szukam Susan” zakończyło się rozpaczliwą porażką, ale już na następnym, do telewizyjnego serialu „Na wariackich papierach” Willis zdobył główną rolę męską u boku Cybill Shepherd. Na ekranie Bruce i Cybil tworzyli zgraną parę, na planie nie mogli na siebie patrzeć. Często dochodziło do niewybrednych kłótni, a nawet bójek. Brukowce rozpisywały się o porywczości i niewyparzonym języku byłego broadwayowskiego aktora. Ślub z Demi Moore w Las Vegas przypieczętował los Willisa jako aspirującej gwiazdki telewizyjnej, jadącej na sławie współmałżonka.

Tak było aż do przełomowej roli Willisa w „Szklanej pułapce„, która stworzyła wizerunek Bruce’a Willisa – superbohatera. Tego wizerunku nie były w stanie zatrzeć ani ambitne adaptacje powieści jak „Billy Bathgate„, ani komedie w stylu „Ze śmiercią jej do twarzy„. W 1995 roku Willis pojawił się w uznanym za kultowy obrazie „Pulp Fiction„, dwa lata później w artystowskim „Piątym elemencie„. W międzyczasie egzekwował sprawiedliwość, unicestwiał morderców, wychodził cało z wybuchów i ratował świat przez meteorytami w (nie)sławnym „Armageddonie„.

W 1998 roku, po 13 latach małżeństwa, Bruce Willis i Demi Moore zdecydowali się na separację. Rok później się rozwiedli. Osobiste kłopoty nie wpłynęły negatywnie na karierę Bruce’a. „Szósty zmysł” i „Śniadanie mistrzów” – to filmy, za które Willis zgarnął nie tylko olbrzymie pieniądze, ale również pokazał, że potrafi grać. I to nie byle jak.

Wychował się w New Jersey. W młodości wyrzucano go z niejednej szkoły, co nie wpływało korzystnie na jego stosunki z ojcem – zawodowym spawaczem. Słynął z talentu komicznego oraz wygłupów, które pomagały mu w zdobywaniu nowych przyjaciół i udręczaniu nauczycieli. Pewnego dnia założył się z kumplami, że przebiegnie przez pół miasta (od szkoły do ratusza)… nago – wygrał jednego dolara. Gdy oświadczył swoim rodzicom, że chce zostać aktorem, nie wzięli jego deklaracji na poważnie.

Z dwudziestką na karku udał się na podbój Nowego Jorku. Wynajął mieszkanie z Lindą Fiorentino i jej siostrą. Zadebiutował jako pomocnik kucharza w jednym z barów Manhattanu. Zaczynał w przedstawieniach off-broadwayowskich i telewizyjnych „reklamówkach”. W filmach grywał ogony, zmieniał agentów, czekał na swoje pięć minut. Pierwszą szansę na epizod trwający dłużej niż kilkadziesiąt sekund dał mu w „Werdykcie” Sidney Lumet. Przełomem w jego karierze teatralnej była rola w sztuce Sama Sheparda „Fool for Love”. Wrota do zawodowej sławy otworzył przed nim jednak angaż do telewizyjnego hitu „Moonlighting„, w Polsce znanego jako „Na wariackich papierach„. Przebrany w panterkę, z irokezem na głowie, wyruszył na zdjęcia próbne do filmu „Rozpaczliwie poszukując Susan„. Casting przegrał, ale spod ściany płaczu wyłowił go reżyser „Wariackich papierów„. Dzięki roli nieznośnego detektywa agencji Blue Moon (w rywalizacji o nią pokonał 3000 konkurentów) zyskał rozpoznawalną twarz, Zloty Glob (1987) i nagrodę Emmy (1986/87). 
Dalej poszło już z górki. W filmach kinowych zaczynał od komedii „Randka w ciemno„, w której partnerował Kim Basinger. Występował również w dramatach, filmach sensacyjnych, thrillerach. Pamiętamy go z: „Byli tam„, „Randki w ciemno„, „Motywów zbrodni„, „Barw nocy„, „Naiwniaka„. Prawdziwą sławę przyniosła mu rola zawadiackiego policjanta Johna McClane’a w „Szklanej pułapce” (1988), którą z powodzeniem kontynuował w „Szklanej pułapce 2” (1990 ) i „Szklanej pułapce 3” (1995). Film „Pulp Fiction” lubi wyjątkowo (za rolę w nim otrzymał Złotą Palmę w Cannes). Pewnie dlatego zgodził się zagrać w tym filmie, którego budżet nie przekroczył siedmiu milionów dolarów, za symboliczne wręcz wynagrodzenie, podczas gdy jego „zwykłe” honoraria sięgają dwudziestu milionów dolarów za film.

Bruce Willis także komponuje i śpiewa. W 1986 roku wydal z zespołem The Accelerators swoją pierwszą płytę w stylu rhythm and blues: „Bruce Willis: The Return of Bruno”, która utrzymywała się przez dwadzieścia dziewięć tygodni na listach przebojów i zyskała status platynowej. W 1989 roku nagrał drugi album „If I Don’t Kill You, It Just Makes You Stronger”. 

kara159

źródło: filmweb.pl

fot. kadr z filmu „Pulp fiction” Quentina Tarantino (1994),

#arkusz #ASD #Asperger #AspieZaklinaczka #autyzm #dostosowanie #edukacja #emocje #grupa #IPET #komunikacja #lekcja #logopedia #metody #MikiLittleAspie #motoryka #mowa #pedagog #percepcja #premium #program #przedszkolak #przedszkole #psycholog #rewalidacja #scenariusz #scenariusze #sensoryka #SI #sposoby #społeczne #SylwiaBagińska #szkoła #terapia #uczeń #umiejętnościspołeczne #uwaga #uważność #zabawa #zaburzenia #zajęcia #ZespółAspergera #zmysły #ćwiczenia Autyzm