W metodzie tej uderzające są niezwykła prostota i naturalność używanych środków terapeutycznych. Pewne elementy tej terapii można śmiało wykonywać w ramach zajęć wychowania fizycznego z całą klasą
Metoda wywodzi się z pierwotnych zabaw, które wykorzystują rodzice w stosunku do swoich pociech, a mianowicie z tak zwanego baraszkowania. Głównym czynnikiem stymulującym lub kompensującym braki rozwoju jest ruch, który – odpowiednio zaplanowany i przeprowadzony – ma działanie terapeutyczne. To dzięki niemu dziecko zdobywa wiedzę na temat swojego ciała, poznaje jego siłę, sprawczość, może zdobywać przestrzeń, dzieląc ją i nawiązując kontakty z innymi członkami społeczności.
Świadomość własnego ciała, możliwość poznania siebie poprzez naukę pełnej kontroli nad swoimi ruchami, która decyduje o poczuciu swojej siły, odrębności i niezależności od otoczenia, zwiększa zaufanie do siebie i pozwala na dokładniejszą, realną ocenę własnych możliwości. Dzięki jej dziecko taje się zdolne do twórczego działania.
W metodzie tej wyróżnia się 4 grupy ćwiczeń:
- prowadzące do poznania własnego ciała i samego siebie,
- pomagające zdobyć pewność siebie oraz umiejętność poruszania się i działania w przestrzeni,
- ułatwiające nawiązanie kontaktu i współpracy z partnerami grupy,
- twórcze.
Metoda Weroniki Sherborne zalecana jest dzieciom o zaburzonym schemacie ciała. W proponowanych ćwiczeniach dochodzi do integracji własnego ciała i jego poznania (ważne tu jest wyczucie jego centralnej części, tj. brzucha i tułowia). Poczucie wzajemnej bliskości ćwiczących partnerów ułatwia akceptację niedoskonałej cielesności. Ćwiczenia dają poczucie bezpieczeństwa oraz zaufania do siebie i innych. Wykonywane w grupie, budują więzi grupowe i interpersonalne (Joanna Święcicka, 2014)
źródło: Joanna Święcicka: „Uczeń z zespołem Aspergera…”, Wydawnictwo Impuls, Kraków 2014
Skomentuj