Metoda Ruchu Rozwijającego została stworzona przez Weronikę Sherborne w latach 60. XX wieku
Weronika Sherborne, z wykształcenia fizjoterapeutka i nauczycielka wychowania fizycznego, pracowała z osobami z zaburzeniami nerwicowymi, upośledzonymi umysłowo i z zaburzeniami rozwoju psychomotorycznego. Duży wpływ na jej metodę wywarł Rudolf Laban. Aktywności proponowane w ramach tej metody wywodzą się z tzw. z zabawy w baraszkowanie, która wypływa z naturalnych potrzeb dziecka i jest realizowana w kontakcie z dorosłymi.
„Podstawowe założenia metody to rozwijanie przez ruch: świadomości własnego ciała, świadomości przestrzeni i działania w niej oraz umiejętności dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu. Udział w zajęciach metodą W. Sherborne ma na celu stworzyć dziecku okazję do poznania własnego ciała, usprawniania motoryki, poczucia swojej siły, sprawności, co w konsekwencji prowadzi do zwiększenia możliwości ruchowych. Dzięki aktywności dziecko nabiera zaufania do siebie, poznając przestrzeń wokół siebie, czuje się bezpiecznie i pewne, a to wyraża się w większej inicjatywie, twórczości. Sesje prowadzone metodą W. Sherborne dostarczają ponadto doznań związanych ze zmysłem równowagi, kinestetycznych i dotykowych. W metodzie wyróżnia się następujące kategorie ruchu (typy zabawy relacyjnej):
- relacja „z” (ćwiczenia ruchowe, w których jeden partner jest bierny, drugi aktywny i opiekuńczy względem niego – ten rodzaj ćwiczeń wyrabia wzajemne zaufanie partnerów);
- relacja „przeciwko” (ćwiczenia ruchowe, których celem jest uświadomienie uczestnikom ich własnej siły przy współdziałaniu z partnerem – uczą dozowania i kontrolowania własnej siły, a w konsekwencji panowania nad swoimi emocjami);
- relacja „razem” (ćwiczenia ruchowe, które wymagają jednakowego zaangażowania partnerów – uczą harmonii i równowagi).
Na każdy typ zabawy relacyjnej przypadają „doświadczenia ruchowe”, podczas których dzieci przechodzą od przeżyć ruchowych płynących od partnera w sytuacjach opiekuńczych (relacja „z”) do inicjowania zabaw ruchowych (relacja „przeciwko”).
Metodę można stosować jako wspomagająca prawidłowy rozwój i korygującą jego zaburzenia. Z powodzeniem metoda ta jest wykorzystywana w pracy z dziećmi autystycznymi, upośledzonymi umysłowo, z porażeniem mózgowym, z zaburzeniami emocjonalnymi i zachowania oraz z osobami dorosłymi. Przydaje się szczególnie w pracy z dziećmi niepełnosprawnymi intelektualnie, które mają mniej doświadczeń ruchowych oraz problemy z uświadamianiem sobie własnego ciała. Metoda W. Sherborne nastawiona jest na rozwój relacji społecznych, zdobywanie zaufania do siebie i otoczenia oraz przyjmowanie odpowiedzialności za partnera” (Wiśniewska, 2010).
Metoda Ruchu Rozwijającego W. Sherborne
źródło: Marta Wiśniewska: Wspomaganie Rozwoju Dziecka z niepełnosprawnością intelektualną”, IMPULS, Kraków 2010
#arkusz #ASD #Asperger #AspieZaklinaczka #autyzm #dostosowanie #edukacja #emocje #grupa #IPET #komunikacja #lekcja #logopedia #metody #MikiLittleAspie #motoryka #mowa #pedagog #percepcja #program #przedszkolak #przedszkole #psycholog #rewalidacja #scenariusz #scenariusze #sensoryka #SI #sposoby #społeczne #szkoła #terapia #uczeń #umiejętnościspołeczne #uwaga #uważność #wskazówki #ZA #zabawa #zaburzenia #zajęcia #ZespółAspergera #zmysły #ćwiczenia Autyzm
autyzmwszkole.com 