Czy zmagasz się z dzieckiem, które ma trudności z obroną samego siebie? Może martwisz się o własny poziom asertywności i o to, jak modelować silne zachowanie?
Znam historię gdzie matka, córki, którą potrafiła zbytnio ją kontrolować nie dając jej wystarczającej wolności. Dorastała z bardzo małym zrozumieniem osobistych i emocjonalnych granic. Oczekiwano, że bez wątpienia zgodzi się z opiniami swojej matki. Jeśli tego nie zrobiła, były konsekwencje, zwykle w postaci krzyku, lub utraty przywileju jako kary za jej „brak szacunku”.
Rzadko mówiła o sobie, lub dzieliła się swoimi osobistymi odczuciami, ponieważ bała się tego, co mogłoby się stać, gdyby to zrobiła. Jako dorosła kobieta wciąż wahała się, czy powiedzieć, że jest z przyjaciółmi, rodziną, współpracownikami, a nawet przypadkowymi znajomymi. Zmagała się z milczeniem przez całe życie, w którym waha się mówić to, co myśli, z obawy przed negatywnymi konsekwencjami, lub wycofaniem miłości przez bliskich jej ludzi. Zmagała się z poczuciem odpowiedzialności za uczucia innych i unikała mówienia, lub robienia czegoś, co jej zdaniem może zdenerwować kogoś innego. Powiedziano jej, że są to pozytywne cechy, ponieważ jest „wrażliwa na innych” i „mam dobre serce”. Ale zapłaciła wysoką cenę za swoje milczenie w postaci niskiej pewności siebie, niskiej samooceny i surowej bierności. Teraz, gdy jest matką, stara się nauczyć, jak się utwierdzać
i wyznaczać odpowiednie granice w swoich związkach. Wiele ludzi, chce, aby ich dzieci nauczyły się asertywności, aby mogły żyć mniej niespokojnym życiem.
Odkryłam, że jest wielu takich ludzi, którzy zostali wychowani „aby być widzianym, a nie słyszanym” i którzy chcą zatrzymać cykl bierności i wychować dzieci, które bronią siebie.
Z biegiem czasu nauczyłam się, że istnieją kluczowe kroki, aby pomóc dzieciom nauczyć się asertywności. Czy zawsze realizujemy je z nieskazitelną precyzją? Obawiam się, że nie. Ale robimy wszystko, co w naszej mocy, aby oduczyć się zachowań, które nabyliśmy w dzieciństwie i wychować asertywne dziecko, które posiada niezachwiany szacunek do siebie. To najlepsze, co możemy zrobić, dla naszych dzieci.
Gdy nasze dziecko nam odmawia szanujmy to
Podobnie ważne jest, abyśmy szanowali, gdy nasze dzieci wyznaczają granicę. Gdy nasze dziecko mówi nam „nie”, jeśli poprosimy o uścisk, lub pocałunek. Nie należy zmuszać dziecka do uścisku, lub pocałunku, pod groźbą kary, gdyby odmówiło, ponieważ może to łatwo sprawić, że poczuje się winne stwierdzeniem takim jak: „To sprawia, że mamusia jest smutna, gdy nie dasz jej pocałunku”.
Ale ważniejsze powinno być dla nas, aby nasze dziecko zrozumiało, że ma prawo powiedzieć „nie” kontaktowi fizycznemu. Jeśli odmówi uścisku lub pocałunku, odpowiedzmy prostym „W porządku” i przechodźmy z tym do porządku dziennego. To pozostawia mu swobodę decydowania, kiedy chce wyrazić uczucia i uczy, że jego słowa i uczucia mają znaczenie. Jej rodzice i inni członkowie rodziny powinni być pierwszymi, którzy uczą i szanują jego prawo do autonomii ciała. Kiedy szanujemy twierdzenia swojego dziecka, powinniśmy również wzmacniać te twierdzenia, dając pozytywne pochwały. Powiedzmy mu, że jesteśmy szczęśliwi, że wypowiedział swoje zdanie, nawet jeśli się z nami nie zgadzał. Powiedzmy mu, że jesteśmy z niego dumny za to, że przeciwstawił się łobuzowi. Ilekroć widzimy, że nasze dziecko pozytywnie przyswaja asertywne zachowania, pamiętajmy, aby wzmocnić go pochwałą.
źródło: Mateusz Grzesiak, Pewność siebie. Jak być asertywnym, pokonać lęk
i sięgnąć po swoje, 2020.
Model Asertywność
Nie ma lepszego sposobu, aby nauczyć dziecko asertywności, niż pokazanie
mu, jak to ma zrobić. Bądźmy świadomi tego, jak wchodzimy w interakcje z rodziną i przyjaciółmi. Jeśli musimy zadzwonić na linię obsługi klienta, lub zwrócić coś do sklepu, zachowajmy uprzejmy, ale bezpośredni ton. Jeśli mówimy komuś „nie”, bądźmy stanowczy i dotrzymujmy słowa. Upewnijmy się, że nasze dziecko widzi, że umiemy dotrzymać słowa, jak i odmówić, trzymając się swojej pozycji, szczególnie z ludźmi, którzy próbowali naruszyć nasze granice. Możemy zacząć od dyskusji, ale najlepszym sposobem na nauczenie granic i asertywności jest uczynienie ich regularną częścią codziennego życia. Powinniśmy modelować szacunek do samego siebie i podejmować odpowiednie kroki, aby przeprosić i zadośćuczynić, gdy popełnimy błąd, lub naruszymy czyjeś granice.
Nauczmy swoje dziecko bycia konsekwentnym
Być może najważniejszą częścią nauczania dzieci asertywności jest nauczenie ich podążania za tym, co mówią. Jeśli nasze dziecko powiedziało swojemu rodzeństwu, że nie chce, aby wchodziło do jego pokoju i zabierało zabawki, ale potem nic nie mówi, jeśli to się powtórzy,
nie postępuje zgodnie ze swoimi słowami. Często dzieci nie są konsekwentne w tym co robią, albo po prostu nie chce im się powtarzać kilka razy to czego oczekują, dlatego też często
ustalanie przez niego granic bywa nieskuteczne. Zbyt często pozwalają w ten sposób na naruszanie tych granic bez zabierania głosu. Mówienie raz, a następnie pozwolenie na to później pokazuje ludziom, że nie mamy na myśli tego, co mówimy. Ważne jest, abyśmy jako rodzice modelowali to, trzymając się naszego słowa. Jeśli powiemy dziecku, że nie może zjeść ciasteczka przed obiadem, ale dajemy mu je, gdy płacze, uczymy go, że nasze słowo niewiele znaczy w świetle jego reakcji emocjonalnej. Podążajmy za tym, co powiedzieliśmy, pomimo prezentowania emocjonalnej reakcji naszego dzieci, aby wiedziało, że to co mówimy jest
ważne i należy to uszanować. Nie chodzi tylko o dyscyplinowanie naszych dzieci.
Chodzi o ćwiczenie samodyscypliny w obliczu stresujących okoliczności. Pomoże to przygotować dzieci na chwile, kiedy ktoś inny jest zdenerwowany ich bezpośredniością. Jest to umiejętność, która przyniesie im korzyści zarówno w przyszłym życiu zawodowym, jak i osobistym. Jeśli współpracownik poprosi ich o ukończenie projektu dla nich, gdy są już zalani własną pracą, będą mieli pewność, że powiedzą „nie”, nawet jeśli współpracownik się zdenerwuje.
Jeśli członek rodziny nalega, aby wziąć udział w wydarzeniu, gdy jest zbyt zajęty, aby to zrobić, będzie czuł się komfortowo, odrzucając zaproszenie, nawet jeśli członek rodziny wyrazi rozczarowanie. Uczenie dzieci asertywności pozwala im uważać na innych, jednocześnie dbając o własne potrzeby. Będą mogli mówić za siebie i innych z ufnością i bez obawy o to, co inni mogą myśleć, lub mówić. Uczenie dzieci, że nie są odpowiedzialne za zarządzanie emocjami innych ludzi i są odpowiedzialne tylko za zarządzanie własnymi, pozwoli im prowadzić życie w emocjonalnej wolności i większej pewności siebie. A wszystko to składa się na proste, nieskomplikowane, szczęśliwsze życie z mniejszym stresem i niepokojem. Koniec końców, czy nie tego wszyscy chcemy dla naszych dzieci?
Nauczmy swoje dziecko zarządzać emocjami i radzić sobie z rozczarowaniem
#arkusz #ASD #Asperger #AspieZaklinaczka #autyzm #dostosowanie #edukacja #emocje #grupa #IPET #komunikacja #lekcja #logopedia #metody #MikiLittleAspie #motoryka #mowa #pedagog #percepcja #premium #program #przedszkolak #przedszkole #psycholog #rewalidacja #scenariusz #scenariusze #sensoryka #SI #sposoby #społeczne #SylwiaBagińska #szkoła #terapia #uczeń #umiejętnościspołeczne #uwaga #uważność #zabawa #zaburzenia #zajęcia #ZespółAspergera #zmysły #ćwiczenia Autyzm
autyzmwszkole.com 