Podziwiałam zawsze wszystkich sportowców jak pięknie im to wychodziło, te dyscypliny i pasje.

Ja byłam zawsze niezgrabna sportowo, jakby „piłki” się mnie bały. To było zabawne gdyż byłam ciągle poobijana bez „grania „. Siniaki tworzyły się już w momencie kiedy sobie myślałam, że mam wejść na jakiekolwiek boisko.
Miałam lęki, że ktoś mnie uderzy, że nie odbije tej piłki.
Czułam wstyd, że jestem taka słaba w tych wszystkich grach…

Lubiłam być sama. Biegać, chodzić, ścigać się z własnym cieniem.

Taka byłam nijaka, zgarbiona, chuda.
Często leciała mi krew z nosa, blada.

W mojej głowie sobie marzyłam, że kiedyś będę w czymś dobra.
Denerwowałam się, gdy ktoś był fizycznie blisko, jakbym miała się rozpaść na kawałki ze strachu, że ktoś zobaczy że jestem taka delikatna.

Plac zabaw to było dla mnie pole bitwy , odliczałam czas, żebym jakoś to przetrwała.
W większości się chowałam, czytałam książki. Wszystko jak leci.
To nie były bajki dla dzieci…

Miałam odczucie, że moje ręce są takie chude, że gdy będę musiała się bronić to się połamię w drobny mak.

I nic po mnie nie zostanie.

Nie umiem „odbijać piłeczki” do dzisiaj.

Jakkolwiek by to nie wyglądało, czy bronić się na argumenty. Czy być niemiła w odpowiedzi.
Zwykle odchodzę z wielkim siniakiem w sercu.

Nie umiem tak sportowo się bić o mój byt osobisty, dobrobyt.

Jestem ciągle dziewczynką w spektrum, która boi się odbić, wybić, podskoczyć”.

Fragment z książki” Zanim mnie zabraknie” Sylwia Niemowna-Baginska.
Copyright ©️.
AspieZaklinaczka