Dziecko z niepewnością grawitacyjną reaguje na zmiany położenia głowy lub ruch w stopniu nieproporcjonalnym do rzeczywistego zagrożenia
„Nie potrafi zachować równowagi, przeciwdziałając sile grawitacji. Przyczyna może tkwić w słabej integracji funkcji przedsionkowych i móżdżku, a głównie w trudnościach z przetwarzaniem informacji pochodzących z łagiewki i z woreczka (Fisher i Bundy, 1989; May-Benson i Koomar, 2007).
Objawy obejmują lęk przed upadkiem, wiszeniem do góry nogami, np. na drabinkach, unoszeniem stóp nad ziemię, np. podczas fikania koziołków. Niepokojące może być także chodzenie po wyboistej lub sprężystej powierzchni, np. po kamienistej ścieżce lub po śniegu albo po piasku, oraz przechodzenie z jednej powierzchni na drugą, np. z betonowego chodnika na trawę. Denerwujące może być również podróżowanie autem, jazda rowerem, jeżdżenie na łyżwach lub inne wyzwania ruchowe, a także coś tak bagatelnego jak podniesienie upuszczonego przedmiotu lub zawiązanie sznurowadeł (dziecko wkrótce nauczy się podnosić przedmiot, uginając się w biodrach i kolanach, ale utrzymując wyprostowaną głowę, lub kłaść stopę na krześle, aby zawiązać sznurowadła).
Dziecko z niepewnością grawitacyjną ma tendencję do wybierania czynności siedzących, np. czytania i rozmaitych prac ręcznych – artystycznych i technicznych – unikania zaś aktywnej zabawy ruchowej. Może nie znosić unoszenia stóp nad ziemię lub odmawiać huśtania się czy fikania koziołków. Preferuje trzymanie się blisko podłoża, gdzie jest najbardziej bezpiecznie. Chętnie uczestniczy w zabawach ruchowych, ale tylko wtedy, kiedy ma nad nimi kontrolę. Może się przestraszyć lub zdenerwować, gdy musi się poruszać, marudzić, kiedy zmienia się mu pieluchę na przewijaku, płakać gdy wkłada się je do huśtawki dla maluchów lub w późniejszym okresie życia unikać „dzikich” zabaw i sportów drużynowych” (Biel, 2015).
źródło: L. Biel: „Integracja sensoryczna…”, WUJ, Kraków 2015
