Nauczycielka z przyjemnością pomagała mu ustawić jego codzienny tor przeszkód. Wiedziała, że ciężka praca to bardzo ważny składnik diety sensorycznej. Pewnego ranka, męcząc się przy tym straszliwie, Matthew przeciągnął przez trawę długą deskę, którą potem ułożył na leżącej tam belce. Jeden koniec deski spoczywał na trawie, natomiast drugi uniesiony był około trzydzieści centymetrów nad ziemią. Nauczycielka była w pobliżu. Matthew ukucnął i wszedł ostrożnie na pochyloną deskę, kierując się na sam środek. Potem ostrożnie wstał i stanął okrakiem ponad punktem podparcia swojej małej huśtawki. Chwiał się lekko z boku na bok – wysoki, wyprostowany, utrzymujący równowagę i bardzo z siebie zadowolony.

Inne dzieci przybiegły obejrzeć wynalazek. Był wspaniały! Wiele lat później wszyscy nadal się zgadzają, że bujawka jest tym czymś, co sprawia, że tor przeszkód daje wiele radości” (C. S. Kranowitz, 2015).

Zakres wieku rozwojowego: 3 – dzieci w wieku nastoletnim

Potrzebne przedmioty

• Na podstawę: belka o kwadratowym przekroju, długości około metra.
• Na wierzch: deska 0,3 x 1 metr lub sklejka 1 x 1,20 metra.

Przygotowanie

• Połóż belkę na trawie lub materacu gimnastycznym.
• Połóż deskę tak, by jej środek znajdował się na środkowej części belki, a oba kawałki drewna były względem siebie prostopadłe. „Środek” nie musi być dokładny.

Co może zrobić dziecko

• Chodzić skakać albo czołgać się z jednego końca na drugi.
• Siedzieć lub stać ponad punktem podparcia i kołysać się z boku na bok.
• Jeśli deska spadnie: ciągnąć, pchać, przesuwać i podnosić deskę tak, by położyć ją z powrotem na właściwym miejscu.

Pomysły/modyfikacje

źródło:Carol Stock Kranowitz: „NIe-zgrane dziecko w świecie gier i zabaw…”, HARMONIA, Gdańsk 2015