Cele:

• umiejętności komunikacyjne
• umiejętności społeczne

Milczące powitania

Miejsce

W tej grze potrzebne jest dużo miejsca, aby dzieci mogły się swobodnie poruszać.

Przebieg zabawy

Wszyscy uczestnicy powoli spacerują naokoło sali, w milczeniu po przyjacielsku witając się wzajemnie. Może to być np. delikatne machnięcie ręką, długie i powolne machnięcie, „przybicie piątki”, uśmiech, spojrzenie w oczy, krótka „rozmówka” rąk. Prowadzący może najpierw zaprezentować kilka pomysłów. Nie powinno być przy tym żadnego fizycznego kontaktu. Celem jest zobaczyć, na ile różnych sposobów uczestnicy mogą się nawzajem powitać.

Adaptacja

odtwarzaj różnorodna muzykę (np. jakąś charakterystyczną dla danej kultury, żywą, łagodną) w czasie, kiedy dzieci spacerują wokół sali i witają się wzajemnie w sposób współgrający z różnymi rytmami i tematami muzycznymi.

Do zastanowienia

Czy nauczyłeś się jakiegoś nowego powitania lub wpadłeś na jakiś pomysł i wypróbowałeś go na kimś innym? Czy jakieś sposoby powitania wydały ci się łatwiejsze niż inne? Jaki był najbardziej zabawny/naturalny/zrelaksowany sposób przywitania się z innymi? Jaki sposób był najbardziej „twój”? Czy zmieniałeś sposoby powitania, by bardziej pasowały do konkretnych osób, lub też czy pary witały się czasem w sposób zupełnie odmienny? Co czułeś?

Początek i koniec

Przebieg zabawy

Uczestnicy siadają w kręgu i rzucają do siebie woreczek, wypełniony ziarnem fasoli/grochu, lub miękką piłkę. Osoba, która złapie piłkę, powinna wymyślić zdanie lub pytanie, które może zainicjować interakcję, na przykład „Byłeś wczoraj na treningu?”, „Mogę się z wami bawić?” lub „Nie jestem pewien, jak to zrobić. Pokażesz mi?”. Jeśli uczestnik nie potrafi wymyślić takiego zdania, wybiera jedno z dwóch zaproponowanych przez prowadzącego lub przez pozostałych uczestników.

Kiedy wszyscy już spróbują zainicjować interakcję, zadaniem uczestnika łapiącego piłkę staje się wymyślenie zdania kończącego interakcję, na przykład: „Cześć. Do zobaczenia jutro” albo „Dziękuję za pomoc”.

Adaptacje

Zdania rozpoczynające i kończące interakcje wypisane są na kartkach, ułożone w dwóch stosach. Pary graczy biorą po jednej karcie z każdego stosu. Mają 5 minut na wymyślenie spójnej rozmowy, z wykorzystaniem wylosowanego rozpoczęcia i zakończenia. Następnie pary odgrywają przed resztą grupy wymyślone scenki.

Pary losują po jednej karcie z obu kategorii. Ich zadaniem jest spontaniczne zaimprowizowanie konwersacji. Mają na to 60 sekund (lub dłużej).

Do zastanowienia

Czy rozmówcy w parach trzymali się tego samego tematu?

Co pomaga wam w trzymaniu się tematu?

Co się dzieje, jeśli podczas rozmowy jedna z osób nagle zmieni temat?

Pytania i odpowiedzi

Przebieg zabawy

Każdy uczestnik pisze na karteczce nazwisko jakiejś sławnej osoby (lub prowadzący zajęcia przygotowuje wcześniej takie karteczki z nazwiskami znanych osób). Każdy losuje karteczkę, nie sprawdzając, czyje nazwisko jest na niej napisane. Prowadzący przykleja taśmą klejąca wylosowane karteczki na plecach uczestników. Gracze siadają w kręgu. Każdy kolejno staje na środku kręgu i powoli się kręcąc, pozwala pozostałym odczytać napis na karteczce. Gracz w środku kręgu zadaje pytania (maksymalnie 20), żeby odgadnąć tożsamość sławnej osoby. Pozostali mogą odpowiadać na pytania wyłącznie „tak” lub „nie”.

Adaptacje

Na karteczkach umieść rysunki zwierząt lub postaci z bajki, które uczestnicy znają.

Pozwól na udzielanie odpowiedzi bardziej wyczerpujących niż „tak” i „nie”.

Do zastanowienia

Jak trudno było wymyślić pytania?

W jaki sposób odpowiedź na każde pytanie pomogła ci wymyślić następne?

Żeby kogoś dobrze poznać, musimy dowiedzieć się o nim wielu różnych rzeczy. O co moglibyśmy zapytać? Pomyśl o cechach charakteru, poglądach, upodobaniach, niechęciach, itp.

Deborah M. Plummer

źródło: Jak kształtować umiejętności społeczne…, 2010