Co z biologicznego punktu widzenia dzieje się w sytuacji stresowej?

W naszym układzie nerwowym funkcjonują dwa wielkie podukłady: współczulny i przywspółczulny. Ich działania uzupełniają się: jeśli jeden wywołuje pobudzenie: drugi hamuje. Jeśli jeden powoduje skurcz – drugi rozluźnienie. I tak dalej.

Układem odpowiedzialnym za reakcję na stres i przygotowanie do akcji walki lub ucieczki, jest układ współczulny, i jego główny neuroprzekaźnik: adrenalina.

W momencie wyrzutu adrenaliny:

• następuje rozszerzenie źrenic. Do pewnego stopnia poprawia się widzenie do przodu i zdolność oceny odległości – ale zmniejsza się widzenie peryferyjne, czasem do tego stopnia że pojawia się widzenie tunelowe. Przy gwałtownej reakcji w polu widzenia mogą pojawić się też plamy, zazwyczaj czerwone lub czarne.
• rośnie akcja serca i tzw. wydolność minutowa
• rośnie częstotliwość oddechu, a oddech się spłyca
• główne naczynia krwionośne rozszerzają się, a drobne (podskórne, i te w kończynach) kurczą się. Stąd poczucie „zimnych dłoni” (i stóp). Stąd również znaczne ograniczenie motoryki…

When your voice breaks up
But you want to scream
When you want to wake up
But it’s not a dream
Are you scared?

When you want to run
But your legs are numb
And the taste of death
Dances on your tongue
Are you scared?

Zdradzę wam smutną prawdę: masa, ale na prawdę masa dorosłych z ASD ma zespół stresu pourazowego (PTSD), i/lub zaburzenia lękowe (GAD).

Skąd to się bierze?

Myślę że powody są dwa:

1. Niestety, w porównaniu do neurotypowych, jesteśmy statystycznie bardziej zagrożeni nie tylko „zwykłymi” wypadkami, ale też jest większe prawdopodobieństwo że padniemy ofiarą nękania, przemocy, czy przestępstwa.Spójrzcie na czynniki sprzyjające powstaniu PTSD. To między innymi:
   1. traumy w dzieciństwie
   2. brak wsparcia ze strony bliskich lub środowiska rówieśniczego
   3. poczucie braku kontroli
   4. otrzymanie diagnozy ciężkiej choroby
   5. bycie ofiarą ciężkiego przestępstwa,
   6. znęcania, mobbingu
   7. działań wojennych
   8. lub katastrofyBrzmi znajomo? Według mnie jak najbardziej.Cytując moją lekarkę „często gdy rozmawia się z dorosłym…

W necie kolejna g___ burza 😣
Tym razem z leitmotivem „a co te ZUE selfadwokaty wiedzo o ałtyzmie, jakie majo do tego prawo” 😵

Wiec wlaściwie jakim prawem ja się wypowiadam?

Po pierwsze – prawem osobnika który został o to poproszony.
Przez więcej niż jedna osobę. Przez osoby które przychodzą do mnie, albo piszą (rzadziej dzwonią, bo ja rzadko odbieram telefony) i przekonują mnie że mam w temacie ASD coś ciekawego do powiedzenia. I że warto bym gdzieś poszedł, albo pojechał, często na drugi koniec kraju, i o tym opowiedział. Przekonują – bo mi ciągle ciężko w to uwierzyć. Przekonały mnie również do założenia i prowadzenia tego bloga.

Po drugie – prawem weterana.

Zajmuje się ASD i SI od cholernych 40 lat, 7 dni w tygodniu po 24h na dobę. Do tego zaburzeniami lękowymi co najmniej lat 24, i depresją nie mniej niż 31. Również 7 dniu w tygodniu i…

Witam ponownie 🙂

Na czym to ja stanąłem.. 🤔
Acha, na liczebności klasy.

Dobra – teraz będzie najciekawsza, ale i najmniej przyjemna część – więc wrażliwych ostrzegam.

Czy muszę tłumaczyć jak niezwykle ważne dla osoby z ASD jest bezpieczne miejsce w którym może się wyciszyć? Nie tylko ze względu na podstawową higienę psychiczną – chodzi również o unikanie słynnych „zachowań trudnych”? Mam nadzieję że nie muszę

Ile osób miało w szkole dostęp do takiego miejsca?

Ano jak widać całe 23%. No jest moc po prostu 🤨
Oczywiście 77% takiego miejsca nie miało.

A teraz coś dużo gorszego:

Odsetek osób które doświadczały przemocy ze strony innych uczniów sięgnął aż 94,59%

Tak wyszło ze statystyki. Jednak gdy wejść w dane, okazuje się że te 5.41% to jedna osoba. JEDNA OSOBA! na wszystkie ankietowane!
I teraz pytanie – palec jej się omsknął? Czy naprawdę miała szczęście i zero przemocy w szkole? Czy może…

Autostymulacja może przybierać rozmaite formy, angażując któryś z pięciu zmysłów lub proprioceptory. Najczęściej objawia się jakimś rodzajem ruchu ciała, na przykład kołysaniem się, trzepotaniem dłońmi, kręceniem się wokół własnej osi. Zachowania autostymulacyjne występują również w innych zaburzeniach, nie tylko autystycznych.

Przesypywanie piasku przez dłonie

„Oblężenie” Clary Claiborne Park z 1967 roku, było pierwsza książką zawierającą relację z wychowania autystycznego dziecka przez kochającego i oddanego rodzica. Podczas gdy psychiatrzy niesłusznie twierdzili, że winę za autyzm w tych latach ponoszą oziębłe matki, Park zaprezentowała szczery obraz życia z córką Jessy (w książce nazywaną Elly), która całymi godzinami siedziała w samotności, przesypując piach przez dłonie. Skrupulatnie przedstawiając nieznane dotychczas obszary. Park opisywała wiele drobnych czynności, których jej córka uczyła się – niekiedy z wielkim trudem – w ciągu pierwszych lat życia tylko po to, by wkrótce zupełnie o nich zapomnieć (Silberman, 2017)

Pewnego razu, leżąc w łóżku, słuchałam jak moja dwulatka…

Nadejszła wielkopomna chwila…
…na podzielenie się wynikami badań z mojej zeszłorocznej pracy naukowe 🙂

(Tak na samym wstępie – jeśli chcecie (lub potrzebujecie) zapoznać się z pełną pracą – piszcie. A jeśli chcecie cytować fragmenty – to pamiętajcie o zasadach cytacji prac naukowych)

Skąd w ogóle pomysł na tą pracę?

Musiałem napisać pracę na zaliczenie podyplomówki – a natychmiast uznałem że pisanie „pracy” typu kopiuj-wklej jest absolutnie poniżej mojej godności.. więc padła decyzja że piszę pełnokrwistą rasową pracę opartą na badaniach.

Przejrzałem tematy – i postanowiłem zbadać czy inne osoby z ZA wspominają szkołę podobnie jak ja.

„Analizie poddano następujące zagadnienia:
– obraz szkoły z perspektywy subiektywnych doświadczeń uczniów z zespołem Aspergera
– dostosowanie treści nauczania do potrzeb uczniów z zespołem Aspergera
– dostosowanie treści i metod nauczania do potrzeb ucznia
– dostosowanie warunków w szkole do specyficznych potrzeb uczniów z zespołem Aspergera
– kwestie przemocy szkolnej wobec uczniów…

Zostałem ostatnio wciągnięty do ciekawej dyskusji o naturze ASC i „terapeutyzowaniu”… a potem poproszony o uwiecznienie i udostępnienie moich opinii – co niniejszym czynię 🙂

1. Czy ASD/ASC (autyzm, zespół Aspergera) to choroba?
   

Nie, ASC to NIE JEST choroba.

Choroba, według oficjalnych definicji, to „dynamiczna reakcja ustroju na działanie czynnika (lub wielu czynników) chorobotwórczych prowadząca do zaburzeń naturalnego współdziałania tkanek, a w następstwie do zaburzeń czynnościowych i zmian w funkcjonowaniu poszczególnych narządów i całego ustroju człowieka”

W ASD nie ma „czynnika chorobotwórczego”, nie ma też „zaburzenia naturalnego funkcjonowania tkanek”

ASD to {według oficjalnej klasyfikacji} „zaburzenie rozwojowe”, „rozwój atypowy” {czyli nietypowy), a według coraz większej rzeszy speców {moją skromną osobę wliczając} zwyczajnie „alternatywna ścieżka rozwoju”

{Swoją drogą, taki zespół Downa to też nie choroba, a zespół wad wrodzonych. Tak pisze w ICD. [Przy czym osobiście nie podoba mi się określenie „wady”, w niestety określenia w ujęciu neuro-różnorodności, psychologii i humanizmu wolno się…