Witam ponownie 🙂

Na czym to ja stanąłem.. 🤔
Acha, na liczebności klasy.

Dobra – teraz będzie najciekawsza, ale i najmniej przyjemna część – więc wrażliwych ostrzegam.

Czy muszę tłumaczyć jak niezwykle ważne dla osoby z ASD jest bezpieczne miejsce w którym może się wyciszyć? Nie tylko ze względu na podstawową higienę psychiczną – chodzi również o unikanie słynnych „zachowań trudnych”? Mam nadzieję że nie muszę

Ile osób miało w szkole dostęp do takiego miejsca?

Ano jak widać całe 23%. No jest moc po prostu 🤨
Oczywiście 77% takiego miejsca nie miało.

A teraz coś dużo gorszego:

Odsetek osób które doświadczały przemocy ze strony innych uczniów sięgnął aż 94,59%

Tak wyszło ze statystyki. Jednak gdy wejść w dane, okazuje się że te 5.41% to jedna osoba. JEDNA OSOBA! na wszystkie ankietowane!
I teraz pytanie – palec jej się omsknął? Czy naprawdę miała szczęście i zero przemocy w szkole? Czy może…

Autostymulacja może przybierać rozmaite formy, angażując któryś z pięciu zmysłów lub proprioceptory. Najczęściej objawia się jakimś rodzajem ruchu ciała, na przykład kołysaniem się, trzepotaniem dłońmi, kręceniem się wokół własnej osi. Zachowania autostymulacyjne występują również w innych zaburzeniach, nie tylko autystycznych.

Przesypywanie piasku przez dłonie

„Oblężenie” Clary Claiborne Park z 1967 roku, było pierwsza książką zawierającą relację z wychowania autystycznego dziecka przez kochającego i oddanego rodzica. Podczas gdy psychiatrzy niesłusznie twierdzili, że winę za autyzm w tych latach ponoszą oziębłe matki, Park zaprezentowała szczery obraz życia z córką Jessy (w książce nazywaną Elly), która całymi godzinami siedziała w samotności, przesypując piach przez dłonie. Skrupulatnie przedstawiając nieznane dotychczas obszary. Park opisywała wiele drobnych czynności, których jej córka uczyła się – niekiedy z wielkim trudem – w ciągu pierwszych lat życia tylko po to, by wkrótce zupełnie o nich zapomnieć (Silberman, 2017)

Pewnego razu, leżąc w łóżku, słuchałam jak moja dwulatka…

Nadejszła wielkopomna chwila…
…na podzielenie się wynikami badań z mojej zeszłorocznej pracy naukowe 🙂

(Tak na samym wstępie – jeśli chcecie (lub potrzebujecie) zapoznać się z pełną pracą – piszcie. A jeśli chcecie cytować fragmenty – to pamiętajcie o zasadach cytacji prac naukowych)

Skąd w ogóle pomysł na tą pracę?

Musiałem napisać pracę na zaliczenie podyplomówki – a natychmiast uznałem że pisanie „pracy” typu kopiuj-wklej jest absolutnie poniżej mojej godności.. więc padła decyzja że piszę pełnokrwistą rasową pracę opartą na badaniach.

Przejrzałem tematy – i postanowiłem zbadać czy inne osoby z ZA wspominają szkołę podobnie jak ja.

„Analizie poddano następujące zagadnienia:
– obraz szkoły z perspektywy subiektywnych doświadczeń uczniów z zespołem Aspergera
– dostosowanie treści nauczania do potrzeb uczniów z zespołem Aspergera
– dostosowanie treści i metod nauczania do potrzeb ucznia
– dostosowanie warunków w szkole do specyficznych potrzeb uczniów z zespołem Aspergera
– kwestie przemocy szkolnej wobec uczniów…

Zostałem ostatnio wciągnięty do ciekawej dyskusji o naturze ASC i „terapeutyzowaniu”… a potem poproszony o uwiecznienie i udostępnienie moich opinii – co niniejszym czynię 🙂

1. Czy ASD/ASC (autyzm, zespół Aspergera) to choroba?
   

Nie, ASC to NIE JEST choroba.

Choroba, według oficjalnych definicji, to „dynamiczna reakcja ustroju na działanie czynnika (lub wielu czynników) chorobotwórczych prowadząca do zaburzeń naturalnego współdziałania tkanek, a w następstwie do zaburzeń czynnościowych i zmian w funkcjonowaniu poszczególnych narządów i całego ustroju człowieka”

W ASD nie ma „czynnika chorobotwórczego”, nie ma też „zaburzenia naturalnego funkcjonowania tkanek”

ASD to {według oficjalnej klasyfikacji} „zaburzenie rozwojowe”, „rozwój atypowy” {czyli nietypowy), a według coraz większej rzeszy speców {moją skromną osobę wliczając} zwyczajnie „alternatywna ścieżka rozwoju”

{Swoją drogą, taki zespół Downa to też nie choroba, a zespół wad wrodzonych. Tak pisze w ICD. [Przy czym osobiście nie podoba mi się określenie „wady”, w niestety określenia w ujęciu neuro-różnorodności, psychologii i humanizmu wolno się…

Wiecie dlaczego wszedłem w ten cały ruch self-adwokacki?
Pierwszą motywacją było – by była szansa że ci młodzi nie będą mieć tak przerąbane jak ja miałem.
A wierzcie mi – miałem jak szlag.

Drodzy Rodzice, Nauczyciele, Terapeuci

Dzisiaj podsyłam wam lekturę obowiązkową! W dodatku z odniesieniami do kolejnych lektur obowiązkowych! Nie pozwólmy by błędy pokoleniowe, traumy pokoleniowe, pokoleniowe zaburzenia osobowości przenosiły się na kolejne pokolenia! To naprawdę można i koniecznie trzeba przerwać!

No to co – już mi do czytania! 🙂

https://hackingthesociety.blogspot.com/2019/09/znieczuleni-na-dzieci.html

ps. Zapowiadany artykuł „się tłumaczy” i jest już w 3/4 wytłumaczony. Tak że już niedługo

p-ps. Pamiętajcie o Warszawie, od 27 września! a już niedługo potem zapraszamy do Leszna 🙂

Stay tuned! 🐱

Kołysał nas zachodni wiatr,
Brzeg gdzieś za rufą został.
I nagle ktoś jak papier zbladł:
Sztorm idzie, panie bosman!

A bosman tylko zapiął płaszcz
I zaklął: – Ech, do czorta!
Nie daję łajbie większych szans!
Dziesięć w skali Beauforta!

U mnie… cóż… powiedział bym, w porywach 11 w 12 stopniowej skali. Cóż… Pancernik Green przechodził przez gorsze rzeczy… Więc byle do wiosny…

Znacie „teorię 12 łyżek”?
To ta która zakłada „na każdy dzień masz 12 łyżek „energii”, wszystko co robisz kosztuje ileś energii, od ciebie zależy jak to wykorzystasz. Oczywiście możesz próbować pożyczyć z dnia następnego, ale prędzej czy później będą z tego kłopoty”.

I tak, autorka „teorii” opisuje:
– wstanie z łóżka – to 1 łyżka
– doprowadzenie się do stanu akceptowalnej używalności społecznej – 2
– zjedzenie czegoś – 1
– praca – 3 do 5
…et cetera, et cetera….
Ile zostaje po tym gdy zrobi się to…

Jak już pisałem na FB, zainspirowany wypowiedzią Agony Autie

Zacząłem się zastanawiać nad tym na ile moje zdjęcia, które?, jak ich część? to właśnie takie wizualne stimy.
Gdy się nad tym zastanawiam, części naprawdę towarzyszyły niesamowite uczucia emocji, fascynacji.. nawet po latach, gdy do nich wracam 🤩

I tak sobie od wczoraj myślę… czy takimi stimami dało by się wyciągnąć z dołka? 🤔

Dzisiaj za tego dołka dostałem umiarkowany O_P_R od niezastąpionej Pani Doktór, z leitmotivem „co ty robisz ze swoim życiem”…
I tak bardzo się cieszę że mój wytrenowany refleks przechwycił pchające się do wymowy wyrazy czarnego humoru… 👻 {a może wcale nie humoru?} które pojawiły się po tym jak usłyszałem „czy mam jakiś biznesplan na życie”… Nawet sobie nie wyobrażam jaka chryja by się zrobiła gdybym wyartykułował to co mi się wtedy na jęzor pchało 😱
No nic..

A w ramach „wizualnych stimów” – park nad Hańczą i…

Temat często podejmowany był w podręczniku napisanym przez Hansa Aspergera pochodzącym z 1953 roku, który nigdy nie został przetłumaczony na język angielski: „W skrócie – nauczyciel musi w jakiś sposób sam stać się autykiem”.

Asperger zauważył, że w takim przypadku najlepsi nauczyciele to osoby, które godzą się iść na kompromis, zamiast wymagać od dzieci, by zachowywały się jak reszta...

Asperger nie traktował dzieci jako pacjentów, lecz jak sprzymierzeńców pomagających mu w opracowaniu metod pedagogicznych pomagających mu w opracowaniu metod pedagogicznych, które byłyby w stosunku do nich najskuteczniejsze.

Jednym z jego doradców okazał się Harro, którego zachowanie w szkole było wręcz skandaliczne. „Mimo iż chłopiec trzymał się z dala od ludzi – a może właśnie z tego powodu – miał duże doświadczenie w dziedzinach którymi się interesował”, zauważył Asperger. „Można z nim było rozmawiać jak z dorosłą osobą i naprawdę wiele się od niego nauczyć”.

Dzięki Harro Asperger zrozumiał na…