Autyzm – zapobieganie przemocy

Kpiny i i obelgi łączyły się z zarzutami o bycie homoseksualistą, co stanowi obecnie popularną formę obrazy kogoś, kto jest postrzegany jako dziwak i odmieniec.

„Badanie z 2012 roku, w którym brało udział 8000 osób z autyzmem, przeprowadzone przez National Autistic Society w Wielkiej Brytanii wykazało, że 82% wysokofunkcjonujących młodych ludzi z autyzmem lub zespołem Aspergera padło ofiarą przemocy. Jest to zatem coś, z czym większość takich osób musi się liczyć. Prześladowanie, odrzucenie, kpiny i upokorzenia miały niszczący wpływ na samoocenę Nicka (ZA): jego interakcje z rówieśnikami pełne były lęku, chłopiec miał kliniczną depresję i wycofał się w świat wyobraźni i samotnych aktywności.

Kpiny łączyły się z zarzutami o bycie homoseksualistą, co stanowi obecnie popularną formę obrazy kogoś, kto jest postrzegany jako dziwak i odmieniec. Prześladowcy prawdopodobnie wyczuwali, że temat ten to czuły punkt Nicka i tym większą radość czerpali z jego zmieszania i cierpienia. To wpłynęło też na jego budzącą się seksualność i pogłębiło nieumiejętność znajdowania wsparcia u przyjaciół.

W szkołach panuje coraz większa świadomość wpływu, jaki przemoc wywiera na młodzież – zarówno neurotypową, jak i z autyzmem (Attwood, 2015) […].  Z doświadczenia wiem, że prześladowanie może prowadzić do śmierci i stanowi ono jedną z głównych przyczyn prób samobójczych nastolatków z zespołem Aspergera. Dom jest jedynym bezpiecznym, wolnym od prześladowców miejscem, ale może też stać się więzieniem, z którego ucieczkę umożliwia jedynie Internet.

Istnieją liczne programy zapobiegania przemocy, ale należy je dostosować do sposobu myślenia i doświadczeń życiowych osób z Aspergerem. Ponieważ większość aktów przemocy ma miejsce pod nieobecność nauczyciela, niezbędnym elementem takich programów jest skłonienie milczącej większości, która nie jest ani ofiarą, ani prześladowcą, do powstrzymania agresorów i jasnego postawienia sprawy: takie zachowanie nie będzie tolerowane i zostanie zgłoszone nauczycielom. Rówieśników należy zachęcić do włączenia się w program; muszą poczuć, że mogą coś zdziałać. Należy również dziecku wyjaśnić, być może przy pomocy historyjek społecznych, jak wygląda profil psychologiczny prześladowców, ponieważ często nie jest ono w stanie zrozumieć, dlaczego komuś może sprawić radość okrucieństwo wobec osób, które nikomu nie zagrażają – przecież to nielogiczne.

Program powinien również zachęcać młodzież z zespołem Aspergera do asertywności i opanowania oraz do ignorowania przykrych komentarzy. Nauczyciele i rodzice będą musieli zwracać uwagę na to, czy dziecko nie jest prześladowane, ponieważ osoby z ZA niechętnie mówią o tym, co się z nimi dzieje. Po zajściu rodzice i nauczyciele będą musieli stworzyć dziecku możliwość „wygadania się”, żeby ułatwić mu w ten sposób odzyskanie sił i uporządkowanie przeżyć. Warto też dodać, że nie kto inny, ale właśnie Nick napisał na podstawie własnych doświadczeń doskonałą książkę z pomysłami na walkę z przemocą” (Attwood, Henault, Dubin, 2015).

Pomocny artykuł: Program przeciw prześladowaniu dzieci z autyzmem w szkole – strategia Attwood’a

źródło: T. Attwood, I. Henault, N. Dubin: „Seksualność osób z autyzmem w kontekście prawnym”, Harmonia Universalis, Gdańsk 2015