Kpiny i i obelgi łączyły się z zarzutami o bycie homoseksualistą, co stanowi obecnie popularną formę obrazy kogoś, kto jest postrzegany jako dziwak i odmieniec.
„Badanie z 2012 roku, w którym brało udział 8000 osób z autyzmem, przeprowadzone przez National Autistic Society w Wielkiej Brytanii wykazało, że 82% wysokofunkcjonujących młodych ludzi z autyzmem lub zespołem Aspergera padło ofiarą przemocy. Jest to zatem coś, z czym większość takich osób musi się liczyć. Prześladowanie, odrzucenie, kpiny i upokorzenia miały niszczący wpływ na samoocenę Nicka (ZA): jego interakcje z rówieśnikami pełne były lęku, chłopiec miał kliniczną depresję i wycofał się w świat wyobraźni i samotnych aktywności.
Kpiny łączyły się z zarzutami o bycie homoseksualistą, co stanowi obecnie popularną formę obrazy kogoś, kto jest postrzegany jako dziwak i odmieniec. Prześladowcy prawdopodobnie wyczuwali, że temat ten to czuły punkt Nicka i tym większą radość czerpali z jego zmieszania i cierpienia. To wpłynęło też na jego budzącą się seksualność i pogłębiło nieumiejętność znajdowania wsparcia u przyjaciół.
W szkołach panuje coraz większa świadomość wpływu, jaki przemoc wywiera na młodzież – zarówno neurotypową, jak i z autyzmem (Attwood, 2015) […]. Z doświadczenia wiem, że prześladowanie może prowadzić do śmierci i stanowi ono jedną z głównych przyczyn prób samobójczych nastolatków z zespołem Aspergera. Dom jest jedynym bezpiecznym, wolnym od prześladowców miejscem, ale może też stać się więzieniem, z którego ucieczkę umożliwia jedynie Internet.
Hej, w poście pod koniec jest wzmianka o książce napisanej przez tego chłopca Nicka – „Warto też dodać, że nie kto inny, ale właśnie Nick napisał na podstawie własnych doświadczeń doskonałą książkę z pomysłami na walkę z przemocą”. Czy wiesz może co to za książka? Mój syn ma ZA i właśnie w nowej szkole zaczęły się problemy z prześladowaniem przez inne dzieci, a szkoła nie za bardzo chce coś z tym zrobić. Muszę mu jakoś pomóc a nie wiem jak. Byłabym ci wdzięczna za tę informację 🙂
BTW – dzięki za tego bloga. Siedzę na nim od rana!
PolubieniePolubienie
Z przemocą mieliśmy długo problemy – ale zmniejszyły się gdy poszłam bezpośrednio do dyrektora pomijając nieudolność wychowawcy, który najczęściej zrzucał winę na Piotrka (to standard). Niestety nie znalazłam tytułu tej książki ale szukam – chyba nie jest tłumaczona na polski. Mam tu dobry program Attwooda https://autyzmwszkole.com/2015/12/02/program-przeciw-przesladowaniu-dzieci-z-autyzmem-w-szkole-strategia-attwooda/ Jenak my chodziliśmy z mężem na zmianę do szkoły i z uporem maniaka zgłaszaliśmy, każdą bijatykę… z czasem wyrzucono agresorów – inni sami zrezygnowali. W gimnazjum na razie spokój… Czytaj i pytaj. Pozdrawiam gorąco. Trzymajcie się 🙂
PolubieniePolubienie
Ja i mąż z uporem maniaka wydeptujemy ścieżki do szkoły, reagujemy na różne niemiłe sytuacje, a jest ich dużo. Ciągle nauczyciele podkreślają, że „dzieci nie rozumieją” zachowania naszego syna, że dopytują się, dlaczego ma więcej praw od nich – może gadać na lekcji, wtrącać się. I tak notorycznie zbiera uwagi za przeszkadzanie w prowadzeniu lekcji. Nauczyciele narzekają na to, że zna zasady, ale nie umie ich zastosować, że nie patrzy w oczy…Dzieci umyślnie prowokują (bo będzie w klasie „cyrk”), przezywają go od debili, downów, psycholi… Zgłaszamy takie sytuacje, ale współpraca ze szkołą idzie bardzo opornie…
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Przerabiałam to samo – był okres, że chodziliśmy do szkoły na zmianę z mężem prawie codziennie – ataki na syna (ASD) nie ustawały, zawsze coś było nie tak – jak było za dużo bójek – to „sugerowano” nam zmianę szkoły – nikogo nie obchodziło, że w klasie było trzech agresorów. Nikt nie miał na to czasu. W ostateczności winę zrzucano na mojego syna. Wyzwiska i poniżenia były normą. W gimnazjum zaczęło się poprawiać – teraz w technikum już jest spokój. Jednak problem przemocy przerasta nauczycieli i wychowawców – tak jak wiele innych spraw… autyzm jest tylko dla wybitnych pedagogów – tak jak trudności w nauce słabszych dzieci – takich ludzi szuka się ze świecą… czasami/zwykle bez rezultatów… Pozdrawiam i życzę wytrwałości, niezłomności i siły do obrony 🙂
PolubieniePolubienie
Co w przypadku kiedy to dziecko z ZA jest agresywne w stosunku do innych dzieci w klasie? Jak się przed tym bronić? Gdzie szukać pomocy?
Sama mam dziecko niepełnosprawne i jestem zrozpaczona sytuacją gdzie autystyk atakuje moje dziecko. Każda sytuacja ma dwa punkty widzenia, pamiętajmy o tym!
PolubieniePolubione przez 1 osoba
W przypadku agresji bez względu na to czy agresorem jest autystyczne czy neurotypowe dziecko problem musi rozwiązać placówka, do której uczęszczają dzieci. Nauczyciele i opiekunowie powinni znać strategie i techniki interwencyjne. Każdą sytuację należy zgłaszać wychowawcy – to jak szkoła radzi sobie z agresją świadczy o jej umiejętności radzenia sobie z integracją i o tym, czy ludzie są kompetentni. Mój syn z autyzmem (z późniejsza z diagnozą ASD) uczęszczał do masowej szkoły. Obrywał całą podstawówkę, nikt właściwie nie potrafił znaleźć rozwiązania… z czasem wydalono ze szkoły głównego agresora. Problem tkwił w nauczycielach, sprawa ruszyła gdy poszłam wreszcie bezpośrednio do dyrektora. Panie rozkładały ręce i zwalały winę na mojego syna. Ja wiedziałam, że dziecko które go atakowało i okradało było z patologicznej rodziny. Nauczyciele często nie są przygotowania na agresję dzieci z ZA/ASD/ADHD i pokrewne – a jest kilka nowych książek na ten temat… chociaż książka to nie praktyka – ale zawsze coś. Autystyczne dziecko da się wyprowadzić z wielu kłopotliwych zachowań, jeśli i jego rodzice i nauczyciele podejmą współpracę. Nie można tolerować najmniejszego przejawu agresji. Wszystkie jej przejawy należy zgłaszać – my z mężem zgłaszaliśmy na zmianę codziennie, aż sprawa ruszyła…
PolubieniePolubienie